№ 3 | страница 104
– Спасибо, Петрович, – поблагодарил я, – А что тут такого, что ты сомневался, стоит ли мне про это говорить?
– Ой, даж і ня ведаю як табе аб’ясніць дакладней, – начал Петрович, переминаясь с ноги на ногу, – Я ў гэтае ня веру, але людзі ж зусім пустое таксама казаць ня будуць. Танька ж цыганка на чвэрць, выходзіць, так?.. Дык вось, гаворуць, што яна, быццам бы, варожыць. Траіх мужыкоў прываражыла сваіх. Два, я ўжо казаў, памерлі. Першы п’яны на крышу палез, антэну папраўлять – зваліўся, шыю зламаў; другі ад рака лёгкіх памер, яшчэ і сарака яму не было. Вось, а трэці – проста, узяў ды знік… Не, ён жывы, потым у Расіі знайшоўся. Можа жывы і застаўся, што збег… Дык ладна, каб так! Ну было тры мужыкі, нехта памёр, нехта знік, ну і хуй з імі… Але ж яна ўсё новых шукае, трэць вёскі, бляха, к ёй перацягалася, і біліся там за яе, і рэзаліся… Зараз яна ўжо з мясцовымі толькі ябецца, замуж ня йдзе. Гаворуць, убіла сабе ў галаву, што з вёскі з’язджаць трэба, вось гарацкога сабе і шукае, ёб-е-маць…103
Я догадывался к чему он ведет, но хотел, чтобы он сам объяснил это.
– Так что, Петрович, ты хочешь этим сказать? – не дождавшись пояснений, решил спросить я.
– Проста я бачу, што табе гэтая Танька ня трэба. Я б, на тваём месцы, да ёй бы і не званіў. Я ж адразу зразумеў, што яна на цябе глаз паклала. Яна амаль што гэтае і не хавае. Мне аж самому за гэтае сорамна ад таго, што Танька на тваю дзяўчыначку даж і не глядзіць, і не памянае, быццам бы і няма яе зусім. Так дэманстратыўна гэтае робіць, каб задзець, ёб-е-маць.104
– Понял, Петрович. Буду аккуратнее, так и быть.
Петрович стоял, мялся, наверное, еще что-то сказать хотел.
– Ладна, Сірога, – так и не решился он, – Пайду я. Занясу да Трафімаўны, што жонка прасіла. Там банкі, шклянкі нейкія. Яшчэ ж на работу трэба, Міхалаўна на паўгадзіны адпусціла толькі…105
– Помочь надо? – поинтересовался я.
– Ай не, там не шмат, я сам, дзякуй…106
Петрович удалился…
– Василий Петрович заходил, да? – поинтересовалась Ася, когда я вернулся с улицы. Она уже была в джинсах и в чем-то вроде пиджачка или ветровки.
– Да, Трофимовне что-то привез, решил и нас заодно проведать, – сообщил я.
– Что рассказал?
Я задумался, стоит ли про брюнетку Таню Асе рассказывать. Решил, что стоит.
– Говорил, что та брюнетка из сельсовета, которая тебе не понравилась, к нему заходила. Передала свой номер телефона, просила, чтоб я ей позвонил. Якобы, у нее какая-то информация для нас есть.