Сходам кіравала дэкан Іраіда Восіпаўна Царук (дзявочае _ Прытыцкая) і яе верны Санчо Панса _ сакратар парткама гістарычнага факультэта Давыд Барысавіч Мельцэр. Пачалося вылучэнне ў раду аб'яднання гісторыкаў. Я вылучаю Міколу Іванавіча Ермаловіча. Спачатку Д.Б.Мельцэр робіць выгляд, што не чуе, але я настойліва паўтараю імя Міколы Іванавіча, каб чулі ўсе. І тут пачалося нешта неверагоднае. Спачатку партыйны бос сваім катэгарычным адмаўленнем унесці ў спіс для галасавання прозвішча Міколы Іванавіча, як бы падаў агульны сігнал для наступу іншым "савецкім" гісторыкам. Пачалося сапраўднае спаборніцтва:
хто мацней і балючай укусіць гэтага чалавека. Гэтыя людзі перасталі заўважаць усялякую прыстойнасць. Як гэтыя пігмеі ад навукі ненавідзелі аднаго з самых прыстойных і адукаваных гісторыкаў нашых дзён, які па памяці мог цытаваць усе рускія летапісы з тэкстамі аб Беларусі, які валодаў усімі даступнымі для нас замежнымі хронікамі, які адзін замяняў па сваіх ведах цэлы Інстытут гісторыі АН БССР. І гэта не перабольшанне. Калі ўсе выгаварыліся, слова ўзяла сама "шахіня"(так называлі ў БДУ І.В.Царук) і, як бы згладжваючы непрыстойныя паводзіны і выказванні сваіх калег, заявіла, што Міколу Іванавіча Ермаловіча немагчыма ўвесці ў раду не таму, што ён "ніякі не гісторык", а таму, што гэта не ўхваляць у вярхах, там у "светлых будынках" і паказала пальцам у бок Дома урада. Якраз з вокан аудыторыі, дзе праходзіў сход, быў добра бачны Дом урада. Ірыяда Восіпаўна яшчэ дадала, што сход не павінен рызыкаваць таму, што яна зрабіла вялікія намаганні на атрыманне дазволу на стварэнне прафесійнай асацыацыі беларускіх гісторыкаў, але неабдуманнымі дзеяннямі ўсе мы можам пазбавіцца гэтай арганізацыі. Пасля яе "жалезных і аргументаваных" довадаў усім стала ясна, хто ёсць хто ў гэтай краіне, хто сапраўдны гісторык, а хто ізгой, імя якога запалохвае ўсіх кіраўнікоў тагачаснай Беларусі. І калі Міколу Іванавіча яшчэ афіцыйна не абвясцілі "ворагам народа", то дапускалі такую мажлівасць, што калі ён трапіць у кіруючыя шэрагі нейкай арганізацыі, то дзеля надзейнасці, закрыюць усю арганізацыю, як варожую ідэалам светлай будучыні камунізму.
Так як людзі празасядаліся, абвясцілі перапынак. Пасля доўгага абедзеннага перапынку ў залу пасяджэння ўвайшоў Мікола Іванавіч Ермаловіч. Ён таксама даведаўся аб сходзе гісторыкаў выпадкова. Яму нехта расказаў аб гэтым сходзе і як ён праходзіў. Бо калі я прывітаўся з Міколам Іванавічам, то ён сказаў, што мне не трэба было так падстаўляць сябе з-за яго, бо я сапсую сабе кар'еру. Ён з глыбокай горыччу сказаў: "Хіба яны мяне прапусцяць? Ад іх ніколі гэтага не дачакаешся. Яны гатовы ўтапіць мяне ў лыжцы вады. Акрамя дзікай нялюдскай злосці ў іх няма ніякай спагады да чалавека. А за што? Я нікому з іх ніколі асабіста нічога не зрабіў дрэннага, нават ні пра каго дрэнна не абмовіўся". На што я адказаў, што мая кар'ера і мая рэпутацыя ўжо даўно сапсаваны беспаваротна і нічым гэта ўжо не падправіш. "Такія адкрытыя сутычкі з афіцыйнымі гісторыкамі, _ сказаў я, _ мне ўжо нічым не пашкодзяць, але няхай яны ўсе ведаюць, што ёсць ты і твая канцэпцыя, і ты будзеш і твая канцэпцыя будзе пашырацца, набываць сілу, што ў цябе ёсць шчырыя прыхільнікі, якія гатовы адкрыта змагацца як за цябе, так і за тваю канцэпцыю. Гэтыя імпатэнты ад гістарычнай навукі не здатныя ні на што сур'ёзнае, хіба што "скляпаць" кандыдацкую дысертацыю на тэму "Роля КПБ у развіцці скураной вытворчасці ў Беларусі", калі і вытворчасць скураная ўшчэнт занядбана, а ролю партыі народ актыўна "ўслаўляе", стоячы ў кіламетровых чэргах за імпартным скураным абуткам".
