БОБКІН. Дазвольце, дазвольце, якая там у чорта душа, якая прырода!
ТОБІ. Уласна, не душа... а... але-ж вы яе любіце?
БОБКІН. Ага, ці люблю я яе? Пэўна, што люблю, пэўна! Ой, як мне шкада вам яе аддаваць, нават слёзы на вачох навярнуліся. Ось я зараз пайду да яе, абніму і скажу: бывай, мая пярэстая красуля!
ТОБІ. Пярэстая?
БОБКІН. А яна нібы зразумее мяне, гляне ды яшчэ хвосцікам увабодвы бакі кіў-кіў, мах-мах!
ТОБІ. Якім хвосцікам?
БОБКІН. А як-жа, там у яе хвост аршынаў з паўтара. Ось толькі дрэнна, што апошнім часам стала малака менш даваць.
ТОБІ. А гэта й добра! Я малака зусім не п’ю.
БОБКІН. Ну што тут добрага? Малако трэба піць.
ТОБІ. А так, так мне доктар казаў...
БОБКІН. Я таксама да яе са два разы заклікаў вэтэрынара (доктар, які лечыць жывёл), дык нічога, кажа, паправіцца.
ТОБІ. А як-жа, а як-жа — разумею! Вэтэрынар паправіцца — разумею! (Убок). Ні чарта не разумею!
БОБКІН. Ну і марудзіць часам, гэта таксама бывае.
ТОБІ. Ну, бяз гэтага не можна. Жаноцкая ўдача.
БОБКІН. Ось аднаго разу, ведаеце, здарылася так, што я ўваходжу да яе, а яна мяне не пазнала, ды як брыкне...
ТОБІ. Яна й брыкаецца?
БОБКІН. Ого! яшчэ й як! На мілу душу!
ТОБІ. Як гэта яна таго... брыкаецца, дык мы можа пачакаем год, другі, пакуль я скончу навуку...
БОБКІН. Што вы, што вы? Сапсуецца, зусім сапсуецца! Пэўна, што яна спачатку вас баяцімецца, але потым, як гаворыцца, сцерпіцца — злюбіцца.
ТОБІ. Ой! Як я вам удзячны!
БОБКІН. Ну, добра, добра! Толькі-ж не забывайце, што раніцай і вечарам даваць ёй пойла. А пасля трэба, каб хлеў, дзе яе будзеце трымаць узімку, заўсёды быў цёплы. Калі яшчэ гэтага не маеце, дык збудуйце.
ТОБІ. А я думаў для яе знайсці кватэру на першым паверсе (этажы).
БОБКІН. Што вы, што вы? Не ўлезе, ды хто-ж іх там трымае? Пачакайце, ось я вас зараз пачастую яе творамі (малаком і маслам), пальчыкі абліжаце! (Выходзіць).
БАРБАРА (уваходзячы). Ну, што? У цябе яшчэ ўсе рэбры на мейсцы?
ТОБІ. Усе, усе! Ён згадзіўся!
БАРБАРА. Нашто згадзіўся? Ці ты з глузду з’ехаў?
ТОБІ. Ані трошкі! Я яму адразу ўсё выклаў, што й люблю, й жыць без цябе не магу. А ён адразу маўчаў, маўчаў, а потым і кажа: шкада мне яе вам аддаваць. Толькі ось што пагана, што я даведаўея, што ты любіш марудзіць.
БАРБАРА. Што, табе бацька казаў?
ТОБІ. Так! Ужо і пра пасаг гутарылі: там вёдры, там дайнічкі...
БАРБАРА. Не паверу! Ай, бацька йдзе! (Уцякае).
БОБКІН (уваходзіць з малаком). Ось пакаштуйце. Не, вы выпійце да рэшты. Ну што, праўда смачнае?
