). О, ізноў яго чэрці нясуць. (
Бярэ кій ды становіцца каля дзвярэй. Уваходзіць Тобі. Яна яго б’е кіем). Ах!
ТОБІ. Барбарачка! Што ты ашалела, ці што?
БАРБАРА. Тобі, гэта ты? Выбач, каханы!
ТОБІ. Гэта пэўна што я, а не свіння. Ну, й пачаставала! Ну што, ты казала бацьку, што я прыйду сягоння з ім пазнаёміцца?
БАРБАРА. Сказала, ды ён абяцаў паламаць табе дзвесці рэбраў.
ТОБІ. Але-ж у мяне іх столькі й няма. Ды-к няўжо-ж ён не разумее, што я цябе, Барбара, кахаю ды яшчэ й як кахаю! Усім запалам першага кахання». (Званок).
БАРБАРА. Гэта, мусіць, тата! (Падыходзіць да вакна). Так і ёсць. Тобі, ўцякай адгэтуль, дзеля Бога!
ТОБІ. Але-ж куды?
БАРБАРА. Уцякай праз вакно. Па трубах дажджавых.
ТОБІ. Дык я-ж увесь запэцкаюся.
БАРБАРА. Куды хочаш, туды й уцякай! Але, дзеля Бога як мага хутчэй уцякай! (Выбягае).
ТОБІ. Куды-ж мне ад яго падзецца? (Кідаецца да вакна). Высока і боязна. А, чорт яго бяры! Чаго там! Вазьму ды сяду. (Сеў. Уваходзіць Бобкін).
БОБКІН. Ага! Толькі што павесіў абвестку, а купец ужо й ёсць. Як маешся, дзяцюк (Убок). Які-ж ён нясмелы! Чаго вы хочаце?
ТОБІ. Я, уласна, дзякую... Бачыце, толькі што парна было, а тут ужо й дождж.
БОБКІН. Нешта не прыкмеціў, каб быў дождж. Мне Барбарачка сказала, што мяне чакае якійсь дзяцюк. Дужа, дужа прыемна пазнаёміцца. Не жанаты?
ТОБІ. Не зусім не жанаты.
БОБКІН. Вы каровы яшчэ не гадавалі?
ТОБІ. Каровы? Як гэта, не, не, не гадаваў!
БОБКІН. Так. А ведаеце. усё-ж гакі прыемна абзавясціся скацінкаю.
ТОБІ. Так, так, ведаеце... у мяне... ў жылах цячэ... такая кроў, дзеля чаго я хацеў... (Убок). Э, ды чаго тут пужацца волю проста з мосту! (Падае на калені). Аддайце мне яе, прашу вас, аддайце!
БОБКІН. Ну, ну, ладна, ладна! нічога не парадзіш! Прыдзецца аддаць, калі вы ўжо так просіце. Ну, а як-жа будзе адносна грошаў?
ТОБІ. Гэта ўсё я прыймаю на свой кошт. Ды калі што яшчэ там будзе патрэбна больш, ну, ведаеце, усё, што трэба ў гэтакім выпадку, так сказаць, пасаг, то не клапацецеся, калі ласка.
БОБКІН. Не, чаго-ж... Я яе аддам з усім яе прыданым. Там у мяне засталося мякіны са два мяшкі, тры дайніцы, два цэбры...
ТОБІ. Дзякую, я люблю і цэбры, і даёнкі, усё гэта, ведаеце, ў гаспадарцы прыдасцца.
БОБКІН. Ого! Яшчэ й як прыдасцца! А ведаеце, шкада мне яе вам аддаваць.
ТОБІ. Я вас зусім разумею, яшчэ і як, бацькаўскія пачуцці...
БОБКІН. Ну, ну! выбачайце, якія гэта ў мяне могуць быць да яе бацькаўскія пачуцці?
ТОБІ. Уласна, не пачуцці, а так сказаць, адна душа, адна прырода, ды потым...
