БОБКІН. Закахана? Цьфу! Дзе мая палка? Дзе рэбры твайго жаніха? Няхай ён толькі з’явіцца, то я яму дваццаць галоў скручу! Дачка, адна толькі ціхоня ды нявіннасць і... закахана... Цьфу! Слухай, Барбара, каб на другую гадзіну быў гатовы самавар.
БАРБАРА. Татачка, вы выходзіце?.. Вы яго не прымеце? Тады от-жа на злосць вам я залічуся ў старыя дзеўкі.
БОБКІН. Калі прыйдзе купец у справе гэтай каровы, то прыймі і забаў яго. Заках... Цьфу! (Пайшоў).
БАРБАРА. А я ўсіх вашых купцоў... (Плача і глядзіць у акно). Пайшоў! Ці надоўга? На другую гадзіну наказаў наставіць самавар. Прыходзь! У хаце апроч мяне няма нікога. Прыйдзеш? Чакаціму! (Званок). Гэта ён, мой Тобі! (Становіцца каля дзвярэй ды ў той момант ўваходзіць Марганчык, яна кідаецца яму на шыю і цалуе).
МАРГАНЧЫК. Выбачайце, паненачка. Ха-ха-ха!
БАРБАРА. Выбачайце, я думала, што гэта бацька!
МАРГАНЧЫК. Але я яшчэ не бацька. Чароўная паненачка!
БАРБАРА. Што вам трэба?
МАРГАНЧЫК. Бачыце, паненачка, я меў гонар пабачыць! на браме... прыгожанькая кветка... на браме абвестку пра продаж пярэстай каровы, ды прыйшоў, каб яе купіць.. (Убок) Цудоўны экземпляр.
БАРБАРА. Бацькі няма ў дома. Ён вернецца толькі ў дзве гадзіны.
МАРГАНЧЫК. Добра. Я зайду пазней. А пакуль што скажэце бацьку, што прыходзіў пан Марганчык: Марганчык, а не Марданчык, морга, а не морда.
БАРБАРА. Добра, я скажу.
МАРГ'АНЧЫК. Да пабачання, мая зоранька. Так не забудзь сказаць, што маё прозвішча Марганчык, а не Марданчык, ад слова морга, а не морда.
БАРБАРА. Добра, добра!
МАРГАНЧЫК. Бывайце здаровы. (Убок). Чароўная дзяўчына! (Кланяецца, пасылае пацалункі, і выходзіць).
БАРБАРА. (адна). От ускочыла! Чужому чалавеку на шыю кінулася... (Чутны званок). Слава табе Божа, гэта напэўна Тобі. Ідзі, йдзі, мой каханы! Я цябе гэтак чакаю! (Уваходзіць Марганчык, якога яна йзноў цалуе). Ах! Выбачайце! Я йзноў думала што гэта бацька!
МАРГАНЧЫК. Бацька! Хэ-хэ-хэ! А гэта я йзноў!
БАРБАРА. Чаго яшчэ вам трэба?
МАРГАНЧЫК. Бачыце, я прыйшоў напомніць вам, што маё прозвішча Марганчык, а не Марданчык.
БАРБАРА. Добра, добра! Чула ўжо, чула!
МАРГАНЧЫК. Так і сказаць. Марганчык. Толькі, калі ласка, не забудзце, што маё прозвішча ўтвараецца ад слова морга, а не морда, Марганчык, а не Марданчык.
БАРБАРА. Ну, добра, добра, скажу!
МАРГАНЧЫК. Да пабачання, маё сонейка, мая зоранька ясная. (Шмат разоў кланяецца і выходзіць).
БАРБАРА. Ага, вось бачу, я старэнькаму ўпадабалася, што яго памылкова пацалавала. Калі ён яшчэ раз падвернецца, то я яго так пацалую гэтым кіем, што ён не забудзе да новае стрэчы. (
