МІХАЛКА. Ну куды-ж — у лупы.
ЮЛЬКА. А што-ж яна?
МІХАЛКА. От, быццам засаромілася ды ўцякла.
ЮЛЬКА. А калі-ж вяселле?
МІХАЛКА. (ў перапузе). О, ёй! Няўжо-ж мне трэба жаніцца, няўжо-ж няма ўжо ратунку!
ЮЛЬКА. А што-ж, калі пацалавалі, то па закону, значыць, па праву, ўсё прапала.
МІХАЛКА. I што-ж мне было рабіць. Сама яна выставілася, а бацька стаяў нада мною, як чорт над грэшнаю душою.
ЮЛЬКА. Ну і чаго-ж замаркоціліся? будзе ў вас жонка. гаспадарка...
МІХАЛКА. Няхай яно прападзе, з гэтакай гаспадаркаю. (Соладка). А ты Юлька, будзеш у нас служыць за пакаёўку?
ЮЛЬКА (шчырыць зубы). Абы паны мяне захацелі...
МІХАЛКА (падсоўваючыся да Юлькі). Мусіш служыць у нас, нам будзе весялей.
ЮЛЬКА. А мне здаецца, што з гэтага нічога не будзе.
МІХАЛКА. Чаму так?
ЮЛЬКА. Бо вы не ажэніцеся з маею паненкаю.
МІХАЛКА. Ага, не ажанюся!
ЮЛЬКА. Я-ж вас выратую.
МІХАЛКА. Як? як?
ЮЛЬКА. То-ж вы казалі: вашаму баццы трэба даведацца, што панна Адэля старэйшая за вас.
МІХАЛКА. Гэт праўда, але што далей?
ЮЛЬКА. А калі вы яго пераканаеце?!
МІХАЛКА. Чым-жа яго пераканаць?
ЮЛЬКА. Мэтрыкаю!
МІХАЛКА. Але мэтрыку трэба мець у руках, а лягчэй вырваць з зямлі дуб-сталетак, чым мэтрыку ў старой панны.
ЮЛЬКА. А што будзе, калі я дастану?
МІХАЛКА (ў радасці). Што ты! толькі без жартаў, бо я чуць не плачу ад радасці!
ЮЛЬКА (паказвае паперу). Праўда, мэтрыка. (Чытае)
МІХАЛКА. Ёй 38 гадоў! Хадзі, Юлька, пацалую, адплачуся я табе, завязу цябе ў Беласток.
ЮЛЬКА. Толькі-ж не кажэце, што мэтрыку я дастала!
МІХАЛКА. Добра, добра!.. 38 гадоў... Добрая рэч гэтыя мэтрыкі!
З’ЯВА 15-ая.
ТЫЯ САМЫЯ. ЯЗЭП. (уваходзіць і чуе апошнія словы).
ЯЗЭП. Якія мэтрыкі? аб якіх мэтрыках тут гутарка?
ЮЛЬКА (тузае Міхася за рукаў). Маўчыце-ж!
МІХАЛКА. Э, гэта конскія мэтрыкі; Юльця не дае веры, што коням пішуць мэтрыкі.
ЯЗЭП. Вядома, кожны заводны конь мае мэтрыку. То ў цябе конская мэтрыка ў руцэ?
МІХАЛКА. Але, гэта маёй кабылы мэтрыка.
ЯЗЭП. Каштанкі?
МІХАЛКА. Гэтай самай, каштанкі.
ЯЗЭП. А што-ж, кабыла нічога, спадабалася мне.
МІХАЛКА. Дапраўды? (Да сябе). Старая падла й сляпая.
ЯЗЭП. Ведаеш, што я скажу табе: ёсцека ў мяне такая самая кабыла і ніяк пары не знайду, можа памяняем.
МІХАЛКА. Чаму-ж не, мяняцца коньмі я люблю; скажэце прывясці яе.
ЯЗЭП. Чаму не! (Праз вакно). Змітрук, хадзі сюды!
ЗМІТРУК. (за вакном). Што пану трэба?
ЯЗЭП. Вывядзі каштанку пана Міхала пад вакно, ведаеш каторую?
ЗМІТРУК. Каб не ведаць...
ЯЗЭП. Упадабаў кабылу: мусіць добрая і рослая.
МІХАЛКА (
