МІХАЛКА. Дам веры!
ЯЗЭП (ідзе да дзвярэй Адэльчынай станцыі). Адэлька, хадзі жыва! Пан Міхал чакае цябе, не дажджэцца. (Да Міхалка). Яна зараз прыдзе. А ты мусіць і не снедаўшы... а?... кажы праўду?
МІХАЛКА. Праўда, не снедаўшы.
ЯЗЭП. I чалавек з цябе, Міхась, сядзіш і нічога не кажаш, што галодны. Зараз дамо паснедаць (Ідзе у правыя дзверы).
МІХАЛКА (адзін). Аж у вушах бурчыць, столькі нагаварыў. Ага, нехта йдзе... Нейкая старая кабета, не йначай цётка пана Язэпавай дачкі.
З’ЯВА 8-ая.
Уваходзіць АДЭЛЯ. МІХАЛКА прэцца да яе, цалуе у руку.
АДЭЛЯ (да сябе). Які шпаркі! (У голас). Вы мусіць прысталі з дарогі?
МІХАЛКА. Не, дзякую вам, спаў усю дарогу.
АДЭЛЯ. Як-жаж вы ўпадабалі нашу старонку?
МІХАЛКА. Дужа ўпадабаў. Асабліва бульба важная.
АДЭЛЯ. А то-ж вы тутака казалі, што спалі ўсю дарогу?
МІХАЛКА (засароміўшыся). Гэта бачыце, праўда, але хвурман разбудзіў мяне бульбу паглядзець.
АДЭЛЯ. То з вас, мусіць, заядлы гаспадар! Сядайце, будзце ласкавы!
МІХАЛКА. Дзякую вам, пані дабрадзейка. (Сеў здалёк)
АДЭЛЯ (Строючы міну). Сядайце бліжэй!
МІХАЛКА. Дзякую, мне і тут добра!
АДЭЛЯ. Я-ж вас прашу!
МІХАЛКА. Дзякую! (Сядае пры ёй на лаве).
АДЭЛЯ. Ці добра здароў ваш бацька?
МІХАЛКА. Дзякую, пані дабрадзейка. (Цмок у руку). Добра, толькі дужа многа есць.
АДЭЛЯ. (да сябе). Маладзенькі! Нічога не разумее. (У голас). Але-ж гэта не шкодзіць!
МІХАЛКА. Не, не шкодзіць, бо-ж і мае за што добра есці.
З’ЯВА 9-ая.
ТЫЯ САМЫЯ, ЯЗЭП (Хлапец нясе снеданне).
ЯЗЭП. Ага! папаліся! Варкуеце, сеўшы адзін пры адным на лаве. (Да Міхася). Ах ты баламут!
АДЭЛЯ. Да душы, брыдка!
ЯЗЭП. Міхалка!.. адразу на лаву і рамансуе!.. ці не так?
МІХАЛКА (задзівіўся). Што вы, паночку, я ж нічога...
ЯЗЗП. Сядзі ціха! Я-ж гэта люблю, я-ж люблю, калі кавалер умее дурыць галаву дзяўчатам.
МІХАЛКА. Што вы, паночку! я-ж, дальбог, нічога!..
ЯЗЭП. Не вырабішся!.. Сядай снедаць. У нас гавораць: Выспіся, наясіся, а тады гавары.
АДЭЛЯ. Просім сядаць. (Міхалка хоча сесці з канца. Язэп садзіць яго пры Адэлі).
ЯЗЭП. Сядайце разам, адзін пры адным!
МІХАЛКА. Калі тутка скразнік, я сяду гэтак, напроціў. (Сядае проціў Адэлі).
ЯЗЭП (паціху). Ага!.. жэўжык, хочаш сядзець напроціў, каб ляпей было тэлеграмы пасылаць.
МІХАЛКА. Я ніколі тэлеграмы не пасылаю снедаючы.
ЯЗЭП. А калі-ж?
МІХАЛКА. Найчасцей увечар, дабрадзею!
ЯЗЭП. Ну й жэўжык ты, скажу яшчэ раз, Міхалка! Увечары, кажаш, змеркам?
МІХАЛКА. Не, паночку, не папоцемку, пры агні.
ЯЗЭП. Пры агні, пры агні! Хай цябе качалка, а то-ж зух малец, што скажа, то смех — чысты бацька!
