З’ЯВА 2-ая
ЯЗЭП і АДЭЛЯ.
АДЭЛЯ (прыбягае з палівачкай у руках, у саламяным капялюшы). Прыйшла, татачка, да вас! Што вам трэба?
ЯЗЭП. Сядай, Адэлічка! Ці згадаеш, галубачка, аб чым буду з табой гаварыць?
АДЭЛЯ. Не згадаю, татачка!
ЯЗЭП. Няўжо-ж не згадаеш?
АДЭЛЯ. Дальбог не!
ЯЗЭП. Праўда, то-ж я табе нічога й не казаў. Як бы гэта табе вытлумачыць? Бо-ж яно паненцы трудна сказаць, не зразумее.
АДЭЛЯ. Татанька, гэта нешта дужа цікавае?
ЯЗЭП (цалуе яе). Толькі-ж не пужайся, мая ты зязюлька!
АДЭЛЯ. Надта-ж ужо зацікавілася я!
ЯЗЭП. Бачыш, мая дачушка, табе ўжо 38 гадоў...
АДЭЛЯ. Толькі што пайшоў трыццаць дзевяты.
ЯЗЭП (перапыняе яе й гаворыць далей). Гэта самая пара выйсці замуж. Ці не так?
АДЭЛЯ. Выбачайце, татанька...
ЯЗЭП. Знаю я вас: быццам і не хочуць, а за вачыма аж пішчаць да хлопцаў. Шэльмы!
АДЭЛЯ (круціць фартушок). Татанька, кіньце...
ЯЗЭП. Не перапыняю! Пара ўжо выйсці з дзевак!
АДЭЛЯ. Нікога я яшчэ не палюбіла.
ЯЗЭП. Праўда! Бо й перабіраеш ты, Адэлічка! Но, гэта цяпер ўсё роўна; што было, то было, а цяпер мая рада: не задзірай носа, бо малец — шчырае золата!
АДЭЛЯ (з радасцю). Ці прысылаў хто ў спаты?
ЯЗЭП. А, жэўжык, такі трапечацца тваё сэрца, дрыжыць...
АДЭЛЯ. Кінь, татанька, смяяцца з мяне. Але хто сватаецца?
ЯЗЭП. Сын майго добрага прыяцеля. Даўно я яго не бачыў.
АДЭЛЯ. (плешча у далоні). А які-ж ён?
ЯЗЭП. Цікавасць!?
АДЭЛЯ. Татанька, так які-ж ён?
ЯЗЭП. Не ведаю сам, бо сына ніколі ў вочы не бачыў. Калі ў бацьку ўдаўся, будзе зух, добры, удалы малец. З гэтага лісту даведаешся ўсю драбязу. Пачытай яго ў голас, то і я прыпомню сабе ўсё, аб чым ён пісаў.
АДЭЛЯ (бярэ пісьмо). Так гэта значыць ліст ад таго, хто сватаецца да мяне! (Прыціскае да сэрца ліст).
ЯЗЭП. Гэта-ж пісьмо не ад яго, а ад ягонага бацькі... Чытай-жа.
АДЭЛЯ (чытае). «Браток мой даражэнькі і дабрадзей! Не бачыў я цябе гадоў з дваццаць»...
ЯЗЭП. Пачакай... (Лічыць на пальцах). Але, праўда, як гэтыя гады праляцелі! Як сягоння помню, калі ты радзілася...
АДЭЛЯ (чытае ў голас). «Часам даводзілася чуць мне, што табе ўсё добра ручыць, і мне, дзякую Богу, не найгорш ідзе. Назбіраў трохі грошай і ўсё было-б доора, каб не сын: хачу яго ажаніць, а ён малец-гультай, з печы не злазіць»...
ЯЗЭП. Но, но, чытай далей.
АДЭЛЯ. — «Аж тут даведаўся, што ў цябе дачка падрастае, ды нават адзін мой сваяк дужа яе хваліць. Кажуць, ёй ужо мінула 18 гадоў»... (Задзівілася).
ЯЗЭП. Но, чаго-ж аадзівілася? То-ж даўно табе мінула 18 гадоў.
АДЭЛЯ. А няўжо-ж — мінула!
