Пані Цэцыля разумела, што галасы, якія яна чула, - гэта праява сну, але чаму яны напоўнены такімі выразнымі інтанацыямі, якіх у сне не бывае? Мала таго, галасы, асабліва голас жанчыны, жыва напаміналі пра людзей, з якімі пані Цэцыля пазнаёмілася толькі сёння, а гэта рэдка бывае, калі толькі пазнаёмішся з чалавекам і тут яго і сасніш.
- Я ў шаленстве, калі вы не хочаце ўбачыць ува мне жанчыну!
Пані Цэцыля расплюшчыла вочы. Гэта ж голас пыхлівай варшавянкі Валеўскай!
- Маё сэрца належыць... другой.
«А мужчына - ці не ангелец? Чаму ён па-польску гаворыць... За вячэрай ані слова не сказаў», - падумала пані Цэцыля. Яе сон як рукой зняло.
- Другой жанчыне? Вы нічога не расказвалі мне пра яе. Раскажыце...
Нельга не пазнаць поўны і чысты голас Валеўскай. Пані Цэцыля зразумела, што трапіла ў нявыкрутку: флігель раздзелены на палавіны, і ў другой палавіне начавалі іншыя людзі. Тое, што рабілася між імі, цалкам іхняя справа, але быць сведкай, няхай сабе і міжвольнай, гэтай справы пані Цэцыля не хацела. Яна намерылася ўстаць, каб ціхенька апрануцца і пайсці. Сена гучна затрашчала пад ёю, галасы за драўлянай сцяной сціхлі. Заціхла, перастала варушыцца і пані Цэцыля.
- Ці можна ўведаць імя гэтай шчаслівіцы? - зноў пачуўся голас Валеўскай.
- Вы хутка пра гэта даведаецеся... - адказаў мужчына.
- О, мой каханы... Вы малады, здаровы, чысты, светлы. Ідэёвы, у рэшце рэшт...
Гэта быў не голас, але стогн. Пані Цэцыля пачырванела. Падслухоўваць чужыя размовы ой як нягжэчна! Гэта - па-першае, па-другое - яна баялася, што ў суседнім пакойчыку вось-вось што-небудзь пачнецца, які-небудзь такі ўраган пачуццяў, якога яна не вытрымае і тут, за сцяной. Яна можа, напрыклад, страціць прытомнасць... Адносіны паміж мужчынамі і жанчынамі лічыла найвялікшай святыняй, таму быць сведкай гэтых адносін, няхай сабе і выпадковай, - грэх, найвялікшы грэх. Але як пайсці адсюль, калі сена гэтак трашчыць.
- Выбачайце, пані Валеўска. Яшчэ ў Польшчы я зразумеў, што вы ніякая не патрыётка, не вандроўніца...
- А хто ж я?
- Вы - звычайная расейская шпіёнка.
- Што?!
Пані Цэцыля накрыла галаву адразу дзвюма падушкамі, але і пад падушкамі яна чула галасы мужчыны і жанчыны.
- Выбачайце, вы - прайдзісветка. Яны могуць быць сярод полек, расеек, беларусак...
- Не, я люблю цябе, мой любы, харошы. Як жа зваць вашу абранніцу, пане Каліноўскі?
- Беларусь, а як жа яшчэ...
- Каханы, яшчэ не нарадзіўся мужчына, які мог бы ўстаяць супраць мяне... Давай забудзем пра ўсё...
