- За рэчку перавезці, - павысіў голас пан аканом. - Збіраць зараз жа!
Здавалася, пан Урбановіч хацеў перад гасцямі паказаць свой круты нораў.
- Выбачайце, паночку. - Мондрык пачаў збіраць на сярэбраны спод маленькіх вожыкаў, добра, што рукі ў пальчатках.
Маленькія вожыкі не баяліся, а хадзілі па споду, нават звальваліся і ўцякалі.
Пані Валеўская таксама стаяла на крэсле з падабранай сукенкай. Мужчыны стаялі і, як зачараваныя, глядзелі на дзіўнае відовішча: вожыкі, дзяўчаты, сукенкі...
- Прашу прабачыць маіх дачок, - сказала пані Цэцыля. - Адэлаіду ў дзяцінстве ўкусіла адно з гэтых стварэнняў. Вось яна і баіцца... Але, выбачайце, яна баіцца толькі вожыкаў... Увогуле яна любіць жывое. Не паверыце, у нас і цяпер жыве сапраўднае ваўчаня. Дык мая цурэчка з ім, выбачайце, спаць кладзецца.
- Мамо! - усклікнула тая, якую пані Цэцыля назвала Адэлаідай.
(Вось, чытач, дарэчы, і першы напамін пра нашага шэрага героя, з якім ты знаёмы з першых старонак. Менавіта ад Цэцыліных дачок пачынаецца ўласна гісторыя пра нашага вушастага героя.)
Пан Урбановіч, каб змікшыраваць побытавую, не для выкшталцонага густу падрабязнасць - спанне з ваўчуком, - патлумачыў:
- Тут да нядаўняга часу зараснікі былі, шмат рознай нечысці развялося: вужак, вожыкаў, барсукі нават прыйшлі... Зараснікі ў парку выцерабілі, а вожыкі дагэтуль выводзяцца. Загадваю збіраць і выносіць чым далей ад парку. Усё роўна спаўзаюцца... - Пан аканом зіркнуў на белыя карункі, якія мільганулі з-пад сукенкі пані Валеўскай.
- Вось што значыць - радзімы кут, - нягучна праказаў ангелец. І праказаў ён ні па-ангельску, ні па-польску. Каб нават і па-польску, пэўна, ніхто не звярнуў бы на ягоныя словы ўвагі. Але ўся бяда была ў тым, што сказаў ангелец гэтую фразу на той мове, якая адрознівалася і ад ангельскай, і ад польскай, і нават ад расейскай.
Усе як па камандзе зірнулі на чужапанца. Прамоўленыя ім словы на тутэйшай, мясцовай мове выклікалі эфект стрэлу. Цяпер і дурню было зразумела, што чалавек, які выдае сябе за замежніка, зусім гэткім не з'яўляецца. Але нечаканасць таго, што замежнік мог праказаць падобныя словы, была такой, што проста не верылася, быццам ён і казаў іх.
Ангелец, ці ва ўсякім разе чалавек, які выдаваў сябе за ангельца, парывіста схапіў келіх з віном і стаў піць, быццам гэты занятак мог згладзіць неспадзяванку. Момант быў востры, нечаканы. Шмат хто, лічы, амаль усе заўважылі, пачулі сказаныя словы, але як паводзіць сябе, як рэфлексаваць на гэтыя словы, не ведаў ніхто - усе былі збянтэжаныя.
