Літоўскі воўк | страница 89



- З вашага дазволу, васпане, - сказаў жандар, - не шалікам, але падушкамі. Падушкамі, панове... Тут ужо нікуды не падзенешся... Як кажуць, з песні слова не выкінеш.

- Азіятчына! - усклікнула пані Валеўская. - Ці могуць нашчадкі падобных тыранаў, дэспатаў кіраваць народамі...

- Ну, можа, не так рэзка, - зморшчыўся пан Бароўскі, які да гэтага не вымавіў ні слова.

- Пане... пане, - звярнулася да перасцярожніка Валеўская.

- Бароўскі, - падказала Цэцыля.

- Пане Бароўскі, дык вы не лічыце, што народамі мусіць нехта кіраваць? Што яны не ў стане самі быць вольнымі... Як бельгійцы, як італійцы?.. Не маю на ўвазе большых эўрапейскіх народаў...

- Могуць, але... Але ўсяму свой час, - адказаў Бароўскі.

- І гэты час прыйшоў, - раптам гучна аб'явіў Артур, які таксама пераважна маўчаў дагэтуль.

«Зараз пачнецца...» - падумалася пану Ўрбановічу, бо Артуравы словы выклікалі замінку за сталом.

Жандарскі афіцэр пастукаў відэльцам па талерцы, падняўся з келіхам у руцэ.


3. Нашэсце вожыкаў


Напраўду пачалося. Але зусім не тое, пра што думаў пан аканом. Раптам сярод напружанай цішыні нема віскнулі Цэцыліны дзяўчаты, пахапалі сукенкі ў рукі, ускочылі на крэслы.

- Божа! Што здарылася? - ускрыкнула пані Цэцыля. - Што за нявыхаванасць...

- Яны! Зноў!

Вочы ў іх гарэлі, блішчэлі. Падцягвалі сукенкі ледзь не вышэй калень.

- Яны, яны! - крычалі дзяўчаты і паказвалі пальцам на дарожку.

- Хто яны? - буркнуў прыстаў і стаў намацваць недзе збоку рэвальвер.

Глянулі на дарожку. Па ёй спрытна бег вожык. Невялікі, а за ім - невялічкія важаняты. Адзін, другі, трэці, чацвёрты, пяты...

- Восем штук! - у захапленні выкрыкнула меншая з Цэцыліных дачок. - А вунь яшчэ сямейка.

З другога кутка парку паказаўся яшчэ адзін вожыкавы цуг. Бегалі па пяску, па падстрыжанай траве, спрытна лавілі абпаленых у агні ліхтароў кузурак, хрумсталі аслепленымі жукамі.

- А вунь яшчэ, яшчэ...

Трэці вывадак пашыбаваў, чацвёрты, пяты... Увесь парк быў у вожыках. Малых, вялікіх, сярэдніх.

- Мондрык! - строга крыкнуў пан Урбановіч. - Колькі разоў табе было загадана ачысціць парк ад гэтых стварэнняў?

- То ж, васпане, выносілі! Палавілі ўсіх да аднаго! Вынеслі... Яны ж, халера, прыбягаюць назад.

- А вы запрасіце давыд-гарадоцкіх цыганоў... Жыва вычысцяць... - параіў прыстаў, хаваючы рэвальвер. - Я думаў, на агонь нячысцік прэцца. Як у «Шляхціца Завальні...».

- Пан чытаў «Шляхціца Завальню...»? - пацікавіўся Бароўскі.

- А вы думаеце, што паліцыянт толькі ўмее гарэлку, выбачайце, глушыць?