- Спахапілася лодку, - стала расказваць Цэцыля аканому пасля звыклых цалаванняў. - Я туды, я сюды. А мае дзяўчаты на лодцы. Куды, пытаюся? Да пані Аксаны. Дык позна, кажу. Нанач, што вы надумалі? Не, нам хочацца. Вось і прыпхаліся... Што здарылася, Ежы? На табе твару няма!
Урбановіч зняможана бухнуўся на канапу, пані Цэцыля падазрона глядзела на яго. Як ні выцірайся, а вочы, выходзіць, усё ж выдалі. Прыпухлыя, чырвоныя.
- Пан Ежы мае здароўе? - спыталася кабета.
- Крыху нядобрыцца, - зманіў Урбановіч і адвярнуўся.
У галаве было адно - як зрабіць, каб старая пані з'ехала? Яму хацелася пабыць аднаму. Усё так рэзка памянялася. Але Цэцыля не захоча вяртацца назад, у свой фальварак. Яна і днём панічна баялася вады. А то плысці нанач. Што прыдумаць?
- Мусіш прызнацца, каханку. Гавары, што здарылася? Дзе пані Аксанка?
- Прыйдзе зараз. Абавязкова прыйдзе...
- Кажы, Ежы, што з ёю?
- З Аксанай, пані Цэцылія, усё цудоўна... Усё проста цудоўна, я бясконца шчаслівы...
- Ну, ну, - сказала Цэцыля. - Сварыліся?
Пан аканом махнуў рукой. Ён зноў выціраў слёзы, не саромеючыся цёткі.
- Вядома, хто каго любіць, той таго і чубіць, як кажуць пейзаны. Дык дзе ж Аксанка?
- Спіць...
- Спіць? Яе няма ў спальні... - Уфарбаваныя начарна бровы старой пані ўзляцелі пад лоб. - Мы стукалі-грукалі. Ежы, дарагі, кажы праўду!
- Вы не так стукалі, - уздыхнуў Ежы. - Яна - там.
Разам са старой пані Ўрбановіч аканом падышоў да дзвярэй Аксанінай спальні. Аканом толькі сабраўся пастукаць, як дзверы самі расчыніліся і з пакоя выйшла заружавелая (відаць, бегла, - адзначыў аканом) Аксана. Была ў той самай сукенцы з белага муару, толькі жакецік скінула.
- Дарагая, адкуль ты? - здзівілася Цэцыля. - Дзе ты была? Дзяўчаты цябе шукалі... Стукалі, будзілі...
Аксана не дала сабе рады адказаць на цётчына пытанне. Зіркала то на цётку, то на мужа. Аканом апусціў вочы.
- Куды пані так выфранцілася? - пацікавілася Цэцыля.
Старая зразумела, што здарылася нешта незвычайнае, нязвыклае. Аксана маўчала, не магла знайсціся з адказам. Наступіла напружаная хвіліна. Аканом сціснуў зубы.
«Няўжо будзе... маніць, ілгаць...» - мільганула думка. Але выратавалі Цэцыліны дочкі. Уварваліся ў вітальню, абнялі Аксану, затрашчалі сарокамі, наперабой расказвалі, як перабіраліся праз Гарынь, як было страшна, калі бухнуў хвастом ці то бабёр, ці то здаравяга сом...
Цэцыліны дочкі заявілі, што яны галодныя.
- Дык давайце павячэраем, - прапанаваў гаспадар. - Пад гарэхам.
