- Звернемся да ягонага сэрца... У любым сэрцы ёсць куточак, у якім жывуць самыя шчырыя, патаемныя пачуцці... - казаў мужчына. - Ды што я табе расказваю, я месяц прабыў настаўнікам...
4. Тайна раскрыта!
«Дык гэта ж настаўнік! Арыстокаль, як на яго дворня кажа! - урэшце здагадаўся аканом. - Ах ты, смаркач! Заўтра ж выгнаць подлую душу... А прыкінуўся, што ў Вільню паехаў...»
Рука сутаргава сціснула рукаяць пісталета.
- Артур, пан Ежы заняты чалавек... Ён добры... Але катэгарычна супраць палітыкавання. Я шмат магу расказаць пра яго...
«Авохці! Ён ніякі не Арыстокаль! - ашаламіла аканома навіна. - Гэта ж... Буевічаў старэйшы... Артур! Вось яно што. Настаўнік і Артур Буевіч - адна асоба. І яны, Артур і Аксана, знюхаліся... Не, гэтага і страляць не выпадае. З Буевічамі сілай лепш не мерацца. З імі, шалёнымі, лепей не звязвацца...»
Аканом напружыў слых. Цяпер Аксана стане гаварыць пра яго. Гэтага проста нельга не паслухаць...
- Ён добры... Але... Што яму міласць да радзімы... Ён адданы зямлі ў яе... грубым сэнсе. Хоча вырошчваць тут, падумаць толькі, персікі, марэлю, вінагроны...
- Марэля? Вінагроны... Кажы па-нашаму... - буркнуў Артур.
- А як па-нашаму?
- А хоць бы абрыкосы, вінаград...
- Дык то ж па-расейску.
- Ну і па-нашаму так. Лепш па-расейску, чым па-польску...
- Чаму, Арця? Хіба па-польску не радней...
- Не кажы так. Я табе ніякі не Арця... - незадаволена перабіў Аксану Артур.
- Ты капрызны, як Цэцыліна Маня. Хто ж ты?
- Я табе - грамадзянін. А што да палякаў, то яны мне ў Пецярбургу гізунты дасталі...
- Я ведаю чаго. Ты ўсіх ловіш на словах. Табе мова хлопаў...
- Перастань! - абарваў Аксану Артур. - Любоў да радзімы пачынаецца з любові да бацькоў, да зямлі і да роднага слова...
Пан аканом змог здаля вызірнуць. Негустая, але цыбукаватая крапіва хавала яго... Ды і добра сцямнела. Ён заўважыў, што Аксана стаіць на лігары і круціць гузік на Артуравым сурдуце.
«Займаюцца любошчамі ўпотай, ды яшчэ пра радзіму думаюць... Я пакажу вам любоў да радзімы і да мовы хлопаў. Гэта толькі шырма! - мільганула ў галаве аканома. - Вось бы стрэльнуць зараз... Проста ў гэтую прыгожанькую галоўку. Або гэтаму хлапаману ў плечы ўваліць куляй...»
- Грамадзянка Аксана, - пачуўся голас Буевіча. Ён адхіліў Аксаніну руку ад сурдута. - Давядзецца табе самой ці з надзейнымі людзьмі хаваць тое, што я табе перадам. Не ведаю, дзе схаваеш... Тут, у склепе, побач, ці дзе ў лесе... Словам, у надзейным месцы... І яшчэ... Калі пан Ежы не схільны да інсурэкцыі, яго не варта ўводзіць у нашыя справы... Пакуль...
