О Матка Боская, гэта ж шамаціць адзенне. Тая сукня, якую пашылі з адрэза, што падарыў на гадавіну вяселля. То дарагі, тонкі, прыгожага ткання муар. Ледзь не чысты ядваб... А як пераліваецца ўсімі калёрамі... З гэтага муару ленты-стужкі рабіць... Па рублю кожную можна было б прадаць. З таго адрэза колькі стужак выйшла б? А тут такая сукенка. І як яна сядзіць на ёй, падкрэслівае стрункасць паставы... Венера! А цяпер гэтая Венера - здрадніца!
Пан Урбановіч стоена перавёў дух.
Бач ты яе, не абы-што апранае... Мала таго, пераапранаецца! Значыць - ідзе да каханка.
«Мілая, каханая... - знянацку палезлі ў галаву словы хлопскай песні. - Цьху ты! Яе - любіць?»
Вось Аксана коратка фукнула на свечку... Вось стукнула рама. Вядома, стварэнні, якія здраджваюць мужам, лазяць праз вокны.
Яму хацелася зневажаць, абражаць жонку тымі ганебнымі словамі, якімі халопы пасля карчмы абзываюць сваіх жонак, але не мог сабе дазволіць нават у думках гэтага.
Яшчэ раз ціхенька стукнула рама. Гэта яна знадвору акно прычыніла. Вылезла і прычыніла. Божа мой, Божа! Што робіцца? О літасць Боская! Гэтакая... Такая!..
Гідкія словы самі наварочваліся на язык... Свет разбураўся! Усё, дзеля чаго жыў пан Ежы, імкліва развальвалася на часткі, на дробныя кавалкі, рассякаючы гэтымі кавалкамі, асколкамі, аскепкамі душу... Урбановічу захацелася дзіка завыць, замалаціць кулакамі ў дзверы, за якімі толькі што была ненавісная жанчына... Але ён прыхіліўся лбом да дзвярэй і моцна закусіў руку. Толькі не закрычаць, толькі не даць волю нервам, не заплакаць, як пакрыўджанаму малому. Ну, усё, гэта - канец.
Аканом зайшоў у свой пакой і дастаў з дуэальнай скрынкі вычышчаны і зараджаны яшчэ ўночы пісталет.
Што ж, канец дык канец. Пан Ежы ўтыркнуў пісталет за пояс пад сурдут. Цяпер застаецца разлічыцца за здраду. Парашыць абаіх. Абаіх, з аднаго пісталета? Другі пісталет узяць... І ніякіх дуэляў, двубояў. Гэта глупства. Не той, каб страляцца. Ён не гусарскі афіцэр. Ён стрэльне з аднаго пісталета, а калі той дасць асечку, стрэльне з другога. Можна яшчэ і дубальтоўку прыхапіць, каб дабіць абаіх, звесці са свету здрадлівае племя... Знішчыць, вытруціць... Яна перад Богам клялася, што будзе яму вернай жонкай... У царкве стаяла, пад каронай... Мелі доўгі, бясхмарны год шлюбу... Божачкі, божачкі! Толькі-толькі пачало ўсё наладжвацца як мае быць. Толькі пачалося... Аканом злавіў сябе на тым, што ссёрбвае слёзы з верхняй губы. Слёзы былі не салёныя, як вада, салодкія, хіба што гарачыя.
