Напаследак азірнуўся і ўбачыў праз урадзелы натоўп не надта высокага, плячыстага прамоўцу - чалавека з шыракаватым валявым тварам, кароткай бародкай. Ясю падалося, што ён недзе бачыў гэтага бессаромніка, які так лёгка распараджаецца, моў сам Гасподзь, чужымі жыццямі. Ад такіх спадароў належыць трымацца як мага далей.
Ясь махнуў рукой, плюнуў, уцёрся рукавом і пайшоў да чоўна.
2. Пагоня
Як адвеславаў ад берага, далей ад людзей, надумаў уважліва разглядзець цыдулку. Толькі намерыўся зрабіць гэта, як пачуў немачны крык, потым нешта гучна ляснула. Звонкі зык адбіўся гучным рэхам ад люстранай паверхні вады. Ясь зірнуў і паспеў заўважыць над галовамі людзей на лодачным кірмашы воблачка сіняватага дыму.
«Страляюць!» - мільганула ў галаве. Схаваў цыдулку, паставіў човен проці цечы і стаў глядзець на гурму людзей. Бегаюць па беразе, мітусяцца, крычаць. Вось некага ўхапілі, валакуць, вось вырваўся, пабег. Тут яму напярэймы бягуць. Няўжо зловяць? Але каго гэта ловяць? Што за камедыя?! Пэўна, таго брахуна па беразе ганяюць. Даілгаўся!
Вось ён ускочыў у лодку, перабраўся ў другую. За ім, пералазячы з лодкі ў лодку гоніцца другі чалавек. У картузе. Ці не прыстаў? А на беразе мітусня, воклічы, гам, рогат. Як цікава! Што ж здарылася?
Вось зноў гучна бабахнула, толькі пошчак пайшоў. І дымок узвіўся. Дык гэта ж напраўдачкі страляюць! Валяць у чалавека! А божачкі!
Кавалец падняўся ў лодцы, угледзеўся. Раптам чалавек у картузе (пэўна ж, сам спраўнік), які даганяў па лодках уцекача, спатыкнуўся, узмахнуў рукамі і боўтнуўся паміж лодак. Пакуль ён выпялёхкваўся з вады, ад берега адскочыла новая вастраносая лодка. Двое людзей з усяе сілы граблі вёсламі. Адзін адмахваў сваім вяслом спрытна, з толкам, а другі хутчэй перашкаджаў рухацца, чым памагаў, бо то пляскаў лапаткай па вадзе, то занырваў ёю так, што лодка заварочвала на адзін бок.
«Ці трымаў калі ў руках гэты чалавек вясло? - падумаў Ясь. - Але што яны за такія?»
Да лодкі было сажняў трыста, яна ўбілася ў струмень ракі, і грабцы нейкі момант натужна вывяслоўвалі супраць цечы. Вось пакалываліся наўкасы па цечы да процілеглага берага. А вунь на беразе крычаць, равуць чагосьці людзі, вунь адчальвае яшчэ лодка, вялікі - у тры пары вёслаў - дубок. Няўжо пагоня? Людзі ў дубку ў шэсць рук лодку на пару вёсел дагоняць умэнт. Ды яшчэ з такім неважнецкім весляром.
З чыстае цікаўнасці Ясь пагнаў свой човен услед за вастраносай лодкай. Праз колькі часу Кавалец пазнаў у адным з уцекачоў Буевічавага Арціка.
