Цяпер самы час разабрацца з жывой рыбай, якой поўны саж. І вось - радасць! Нечакана перастрэў Цімоха.
- Мо рыбка ёсць? - спытаўся Цімох.
- Ёсць, а як жа, - адказаў Ясь. - Толькі табе не прадам.
- Чаму гэта, васпане?
- Па-першае, ці дасі хоць тры капейкі за фунт? А па-другое, - Ясь хітра паглядзеў на Цімоха, - вы, дзядзьку, не хочаце мне прошчу ў Графскай пушчы паказаць...
- Вам пакажы, - раззлаваўся Цімох. - Усё выдушыце...
Тым не меней слова за слова - змовіліся і з рыбай. Цімох нават накінуў капейку на фунт - на нясплачанае фурманства. Чаго шкадаваць панскія грошы. Ясь дапамог Цімоху перанесці рыбу ў падводу. Там яго чакала неспадзяванка - Артур. Во адкуль у Цімоха грошы!
Як убачыў Артура, ледзь не млосна зрабілася - перад вачамі адразу паўстала скрынка са зброяй. Малады Буевіч паклікаў Яся да сябе, яны адышліся ўбок, і паніч падрабязна распытаў, ці надзейна схавалі скрынку. Як даведаўся, што Кавалец збіраецца ў эканомію, папрасіў зрабіць сакрэтную паслугу.
- Сакрэтную? - насцярожыўся Ясь.
- Перадай аканомавай жонцы - зразумела, каб аканом не бачыў, вось гэтую во цыдулку.
- Толькі і ўсяго? - здзівіўся Кавалец.
- Схавай... - шапнуў Артур.
Каб не дзіўнае даручэнне, Ясь ганарыўся б прыбыткам. А так патрымаў грошы ў руках, памацаў, пагладзіў, паскубаў асігнацыі - рэдка бывае такая ўдача - прадаць усё, ды яшчэ так выгадна. Запхаў свой скарб у гаманец, або, як казалі ў іх - каліту, азірнуўся, каб ніхто асабліва не бачыў, у асобную кішэньку запакаваў дадзеную Артурам цыдулку. Цікава, што ў ёй напісана? Ці не звязана гэта з той небяспечнай скрынкай?
Ат, гэта іхныя панскія справы. Ён сваю «пшаніцу» прадаў. Цяпер як сапраўднаму гаспадару можна і ў карчму зазірнуць. Не дзеля чаркі - дзеля гутаркі. Проста так гадзіну пабавіцца, паслухаць, што мужчыны кажуць. Пэўна, Урбановічы яшчэ ў царкве, да іх рана.
Жаласліва скігліла жыдоўская катрынка. Ясю прапаноўвалі хусткі з яскравага краму, папяровыя кветкі, прывезены� з Кіева алеаграфічныя друкі з выявамі царскай фаміліі. Купіў цукерак, падфарбаваных чырвоным бураком, і вялікі пернік. У карчму не стаў і заходзіць; убачыў, што шляхцюкі, з шарачковых, выйшлі цэлай галдою з карчмы, пэўна, пілі нечы магарыч, селі на бярвеннях каля прычала, абкурваюць новыя люлькі, палітыкуюць, гавораць пра цара, пра зямлю, пра Вільню - ды мала пра што можна гаварыць, калі сабрацца ў нядзелю на кірмашы...
Спрачаюцца з імі сяляне, хто з багацейшых ды смялейшых, рэжуць праўду-матку ў вочы, бо што-то за шляхта? З такой шляхтай і чарку можна ўзяць, і абняцца, і песню праспяваць. А бывае, добра выклаўшы бокі, і паваляцца разам пад плотам.
