- Што ангелец?
- Гм, падазроны... Не падабаецца мне ягоны, выбачайце, face.
- Я, пане афіцэр, прыхільна стаўлюся да вашай службовай заклапочанасці... - Артур не ведаў, што рабіць, таму цягнуў час. - Яны: і ангелец, і полька - звычайныя спадарожныя... Мяркую, падазронасць ваша залішняя...
- Ну-ну, - падціснуўшы вусны, прагаварыў жандар. - Каму залішняя, а каму і не... Давайце зробім так, каб без лішняга шуму... Дзе той сакваяжык? У карэце?
- Баюся, паненка начуе з сакваяжыкам у абдымку...
- Гм, тады выйдзе азіятчына... Вобыск па ўсёй форме, - разгарачыўся капітан.
- Ды няма там нічога! - павысіў тон і Буевіч.
- А чаму не прад'явіла да агляду? Кажаце - чырвонцы, золата? Што там такое за золата? Заўважце, мне чужога не трэба. І манеты не вазьму... Каб не ангелец, даўно разабраўся б з гэтай дэвоткай. Служба ёсць служба...
- Выбачайце, ангелец можа завярнуць аглоблі на захад, а там - усе газеты Эўропы напішуць, як афіцэр яго светласці імператарскай жандармерыі здымаў, выбачайце, майткі з падданай... Ды яшчэ прыпішуць такое... - бараніўся Артур. - Няўжо вы не баіцеся за сваю пасаду...
- За пасаду не, а вось, выбачайце, за скуру - так...
- Ну што ж, - урэшце згадзіўся Артур. - Пайду і растлумачу ўсё. Яна ж таксама чалавек.
Тым часам брытанец усхапіўся, запатрабаваў Лэйбу, той прывёў жонку і дачок... Яны пасталі з прасцінамі ў руках і за імправізаванай шырмай паненка стала апранацца. Апраналася яна сто гадоў. Урэшце выйшла пры капялюшыку і з насунутай на нос вуалькай.
Артур растлумачыў паненцы, што да чаго. Тая фанабэрна хмыкнула і махнула пальчаткай у бок сваіх рэчаў. Жандар кіўнуў падначаленым. Тыя кінуліся за ландару, прынеслі сакваяжык. Жандар зазірнуў, закусіў губу.
- Усё абшукалі?
- Усё...
- Сяннік перамацалі?
- Нічога няма, ваша благародзіе...
- Можа, у зямлю закапала?
- Ніяк не, ваша благародзіе... Зямля цвёрдая, нечапаная. Ды і інструманту ў палячкі няма. Чым яна капала б?
- Броха! - выгукнуў капітан. - Гэта... у Брохі!
Але Броха, Лэйбава жонка, стаяла побач, нікуды не адыходзіла. Брохіны дочкі, што прыслужвалі паненцы, былі ў тоненькіх сукенках, пад якія нічога не схаваеш.
- На ёй, ваша благародзіе... На польцы... У карсеце... - шапнуў адзін з жандаравых падначаленых, не саромеючыся Артура. - Загадаеце абшукаць?
- Балван... - ускрыкнуў капітан. - Ладненька. Ёсць у мяне смутныя падазрэнні на гэты конт... Але згодзен, не будзем смяшыць Эўропу.
2. Бунт
Артур Буевіч развітаўся з брытанцам, з паненкай, па-прыяцельску махнуў рукой жандарскаму капітану і пакіраваўся дахаты. Шукаць людзей, якія б адрамантавалі ландару. Падумаў, што прышле майстроў, каго знойдзе, ад бацькі.
