Мужчыны перакулілі чарачкі.
- Вось я і кажу, - адзначыў Буевіч, - што англасаксы перасяліліся недзе яшчэ ў VIII ці IX стагоддзі на Брытанскія астравы.
- Гм, дзівосы, панове, на зямлі бываюць, - пахітаў галавой жандар. - Вось адкуль інтарэс Англіі да бунту ў Польшчы. Голас крыві, выбачайце, хоць і далёкі, але чуюць... І вось што самае смешнае, там, у Варшаве, заклікаюць да крыві, а сама польская шляхта на барыкады не вельмі спяшаецца... Гэтых бунтуюць, якія тут. Прашу прабачэння, вас, значыць, праваслаўных.
- Нас? Каго вы маеце на ўвазе?
- Тутэйшае, спрадвечна рускае насельніцтва... Нават з тых, якіх гвалтам апалячылі.
Чарговая чарачка кульнулася ў ружовы равок паміж шэрымі, абкуранымі вусамі і ніжняй губой.
- Не апалячаны, але пераведзены ў каталіцтва. Ды і не гвалтам, самахоць... - сказаў Буевіч і на гэты раз не выпіў.
- Згодзен, хоць не цалкам. Тутэйшае насельніцтва, маю на ўвазе Паўночна-Заходні край, богабаязнае і да падбухторванняў абыякавае, ці не так, пане Буевіч?!
- Так, пане афіцэр, - згадзіўся Буевіч і падаў жандару добры кус шынкі і кавалак хлеба.
- Вось я і кажу. Магнатам добра. Магнатам, увогуле памешчыкам, землеўласнікам царскія войскі ой як патрэбны, каб мужык ціха сядзеў. Вось калі мужыка зачэпяць, то гэта ўжо бяда. Гэта вам не польскі фанатызм, а нешта больш, гэтак сказаць, энергетычнае...
Жандарскі афіцэр перастаў сачыць, як ягоныя падначаленыя робяць вобыск. Яму хацелася пагаварыць.
- Яму, мужыку, няма чаго губляць. На некалькіх дзесяцінах сядзяць, з голаду пухнуць, бо ў кожнай сям'і шасцёра-сямёра дзяцей. Добра, калі ў каго дзесяцін тых за дваццаць, ды лугу-сенакосу яшчэ валока. Тады сядзі ды гора не ведай.
- Спадар афіцэр, прашу прабачэння, пан родам адкуль? - пацікавіўся Буевіч.
- Магілеўскі я. Ну, вядома, прозвішча паказвае нямецкі корань. Але мы сто гадоў, як абрушаныя. Ах, халера, хвайны ў ангельца ром. Калі можна, яшчэ чарачку.
Але наступную чарачку афіцэр не выпіў. Здарылася непрыемнасць. Жандары пачалі распакоўваць чарговы куфэрак і выцягнулі жаночае адзенне. Паненка прамовіла гучны санорны гук, падбегла да куфэрка і, моцна выгаворваючы жандарам па-польску, паспрабавала прыкрыць вечка.
- Так, хм... - насупіўся жандарскі афіцэр, даў каманду падначаленым, падышоў да куфэрка сам.
- Jak tak? - крычала паненка. - U kobiety mogą być sekrety?! Panie oficerze?!
Паненка дастала з куфэрка прыгожанька аздоблены сакваяжык. Нельга было не заўважыць, што ён быў цяжкаваты. Настолькі, што паненка з напружаннем трымала яго ў руках. А каб гэтага не было відаць, яна прыціскала сакваяжык да грудзей.
