Буевіч гасцінна махнуў рукой, звяртаючыся да афіцэра:
- Прашу пана...
Жандар павесялеў. Ром забулькатаў у чарачку.
- Гм, здароўе паноў, - сказаў жандар, перакуліў чарку, пасмакаваў у роце, глынуў. - Я думаю, - жандар прадыхнуў, - што тут не павінна быць крыўды за ператрус. Прыйшла дэпеша - пад Рэйтанавам затрымалі чалавека з падрыўной літаратурай. Герцэн і ўсялякае такое. Вы разумееце, што гэта значыць? А ром харошы. З водарам.
Жандар панюхаў пустую чарачку. Яму налілі яшчэ.
Буевіч прапанаваў:
- Падмацуйцеся, спадар афіцэр, ангелец просіць...
Жандар не стаў грэбаваць. Пэўна, выгаладаўся.
- Дык што, ангелец па-расейску ні бум-бум? - спытаў ён і далікатна ўзяў нейкі крэкер.
- Ні слова, - адказаў Буевіч.
- Гм, навучыцца, - сказаў, пражоўваючы, жандар. - Пацягнула ж яго ў такі час у дарогу.
- Які час, пане капітан?
- Ну... з палякамі, - адказаў жандар. - Але і твар у яго, у гэтага вашага ангельца, - паказаў ён на замежніка. - Нахаба. Быццам мы - не людзі.
- Ды ну, пане афіцэр, - здзівіўся Буевіч, паглядзеў на ангельца.
Той таксама паглядзеў на жандара і на Буевіча. Глядзеў і не міргаў нават.
- Гэта ж тыповая ангельская, выбачайце, морда, - сказаў Буевіч. - Яны толькі авёс, выбачайце, спажываюць... Слухайце, спадар афіцэр. Вось мой сакваяж з правізіяй. Давайце падсілкуемся па-сапраўднаму. У мяне і фляжка ёсць з цудоўным напіткам. Гэта, канечне, не ром, але рэч выдатная...
- Паглядзіце, майце ласку, вось гэтае апісанне, - сказаў жандар, прымаючы наступную поўненькую чарачку і падаючы Артуру складзены ў чатыры столкі ліст паперы. - Параўнайце апісанне з фізіяй гэтага аматара аўса.
Буевіч пачытаў, пажаваў вуснамі, скрывіўся.
- Абсалютна выпадковае супадзенне, - сказаў ён.
- Э, не, - пахітаў галавой жандар. - Не выпадковае. Я, выбачайце, хадзіў у свой час на публічныя лекцыі... Ведаем, што англы - арыйцы, індаэўрапейцы. Славяне - таксама... Чаму б, выбачайце за грубасць, мордамі не быць падобнымі?
- А гэта хто? - Буевіч падняў паперку.
- Крымінальны злачынец. Крымінальнік... Абрабавалі паштовы абоз.
Буевіч неадабральна пахітаў галавой, аддаў паперыну, наліў чарачкі.
- Ці ведаеце, спадар афіцэр, што, уласна кажучы, англасаксы пайшлі на астравы Брытаніі з вусця Лабы...
- Як? - здзівіўся капітан. - Гэта ж недалёка адсюль... Зрэшты, ці не намякаеце вы на Германію? І разам з тым на маё прозвішча.
- Выбачайце, я ўжо і забыў ваша прозвішча, хоць вы і прадстаўляліся... Фогель?
- Так точна, капітан жандармерыі Фогель... Думаю, у нас будуць прыязныя адносіны...
