- Не ведаю, што мне з гэтым стварэннем рабіць? - развяла рукамі Аксана. - Не я лавіла ваўчанят, і не я прынесла яго сюды, васпан мне прынёс.
- Аднясі ў лес, - загадаў пан аканом Мондрыку. - Занясі і выпусці.
- Яно адразу прыбяжыць да людзей, - адказаў той. - Сабакі прыдушаць адразу. Давайце трэсну галавой аб вушак, каб не...
- Ты што! - Маладая пані выхапіла Інсургента ў Мондрыка.
Служка толькі ашчэрыўся.
- Добра, я загадаю не выпускаць свойскай птушкі, - сказаў аканом.
- А харты?
- А хартоў таксама патрымаем у псярні. Пакуль што. А там, глядзі, сам пачне гэтых старых псяюх ганяць.
- Гэты - пачне, - згадзіўся Мондрык.
3. Першыя крокі самастойнага жыцця
Ваўчаня, якое Аксана трымала пакуль што ў сваёй спальні, расло і дужэла проста на вачах. Адпаведна яно стала несуразмерна з ранейшым больш есці. Рабілася кемлівым, спрытнела на вачах і ўсё часцей праяўляла сваю стыхію неўтаймоўнага драпежніка. Рабіла прыкрасці кожны дзень: то фіранкі парве, то разарве на шматкі Аксаніны пантофлікі. Пасля таго як паварочала і пашкамутала вазоны, Аксана распарадзілася вытурыць Інсургента са спальні.
Ваўчаня было аддадзена пад апеку Мондрыка. Аканомаў памочнік змайстраваў каля стайні будку з невялікім пралазам, каб на выпадак чаго ваўчаня магло схавацца ад хартоў ці іншых сабак, якія маглі забегчы сюды. Наслаў саломы, Аксана прынесла стары паўкажушак. Быў верасень, і ночы стаялі свежыя, часам ранішнікі пакрывалі траву марозам.
Ваўчаня апынулася на свабодзе. Велізарны свет адкрыўся перад ім. Тысячы аб'ектаў для палявання. Але ты сам - таксама здабыча. Харты, калі іх часам пасля кармлення забывалі зачыніць, дружнай гайнёй палявалі на ваўчаня, але яно стала настолькі шпаркае, што паспявала ўцячы ў кусты ружаў, куды харты не адважваліся з-за калючак уплішчыцца, ці запаўзала пад свіран, а харты пільнавалі яго. Урэшце Інсургент нарабіў шкоды і на вуліцы - аб'еў ружы. Цудоўны гатунак ружаў, купленых за вялікія грошы. Садоўнік шуфлем ганяў ваўчаня па ўсім парку. Мондрыку даручылі пасадзіць ваўчука на прывязь, што Мондрык і зрабіў.
Трэба было чуць, як ваўчаня выла і скуголіла, пазбыўшыся свабоды. Сам пан аканом распарадзіўся спусціць беднае ваўчаня з прывязі. Спакайней пільнаваць, каб штодня зачыняліся старыя харты.
Чым большы рабіўся Інсургент, тым меней быў ён падобны на ваўка. Чамусьці худы, скура ды косці, жывот разбіты аб'едкамі ад панскага стала, зусім не тоўстыя лапы, крыху аблавухі і хітрыя, пранырлівістыя вочкі - вось партрэт шчанюка, які не зусім адпавядаў вобліку сапраўднага ваўка.
