- Толькі што з лядоўні, пане Фогелю. Бачыце, аж успацела... Абедаць не жадаеце?!
- Не, - хітнуў галавой афіцэр. - Дзякуй вялікі, служба.
- А што служба? Служба нікуды не ўцячэ. Без абеду вы ў мяне нікуды не паедзеце.
- Гм, сардэчна ўдзячны за гонар, але мяне чакаюць.
- Пакрыўджуся, калі не ўкусіце ад хлеба маяго, - надзьмуўся пан Налётка. - Доўга не затрымаецеся... Калі што, пашлём каго, каб вас не чакалі...
Пан афіцэр адмоўна пахітаў галавой. Але тут ён убачыў тую самую дзяўчыну, якая падавала яму ўмыцца. Убачыў яе твар, лёгкі пушок на верхняй губе. Няўжо дзяўчына не наймічка? Пэўна, якая сваячка гаспадара. А дзе тая кралечка, якую бачыў на мастку? Сэрца пана маладога афіцэра дрыгнула - калі гэтая во дзяўчына падалася яму прывабнай, прыгожай, то што ўжо чакаць ад «той»...
«Пабуду крыху, - падумалася яму. - Вунь якая кралечка... Чаму босая? Дачакаюся, як выйдзе тая, якая стаяла на масточку!»
У хаце на стале з'явіўся шараваты настольнік, на які ўсё тая сарамлівая дзяўчына расстаўляла посуд. Яна так спадабалася жандару, што ён улучыў момант, узяў дзяўчыну за локаць і хацеў зазірнуць ёй у вочы. Дзяўчына выкрутнулася і, мякка ступаючы босымі нагамі па падлозе, уцякла.
«Хто яны? - падумаў Фогель. - Калі гэта шляхта, дваране, пэўна, гэта ім прыслужвае якая-небудзь наймічка... Дзе ж, дзе тая паненка? Чаму яны хаваюць яе?!»
2. Вусатыя нявесты
Урэшце, афіцэру прадставілі пані Аўдоццю Чарняўскую, асобу з тонкімі рысамі твару, засамочаную клопатамі. Выйшлі і дзве малалетнія дачкі, Крыся і Палашка. У абедзвюх, спехам абутых і адзетых, таксама чарнеў ледзь відны пушок на верхняй губе.
- Гэта не ўсе, у мяне іх чацвёра, - ганарыста сказаў гаспадар. - Вольга?! Дзе Марыся? Зрэшты, пан ведае Вольгу, ручнік падавала...
У той жа момант увайшла... тая самая дзяўчына, якую Фогель бачыў. Увайшла яна ў тым самым уборы, у якім яе бачыў Фогель на мастку. Зблізку гэты ўбор аказаўся бедным, але святочным. І што важна, у Марысі былі на нагах чаравічкі. Ножка ступала цвёрда, некалькі ганарыста. Высакародна-малінавыя плямы на мармурова-белай шыі нібыта пераліваліся: то з'яўляліся, то знікалі. Марыся глядзела ў вочы смела, крыху сціснуўшы вусны.
- Яна ў нас у Пецярбургу вучаная, - сказаў Налётка. - Прыехала на лета дахаты. Восенню паедзе месца шукаць, бо ў нашым балоце адныя чэрці водзяцца.
- Рыгор! - сурова паглядзела на мужа пані Чарняўская. - Сёння ты ўдруга чорта спамінаеш. Калі ласка, проша да столу. Выбачайце, калі што не так, у нас па-простаму.
