Слово на житие прп. Петра Афонского | страница 53



там бил родник с водой, прозрачной, когда на нее смотришь, и сладостной, когда ее пьешь. [442] Вокруг него в изобилии росла нежная трава, зовущая расположиться и возлечь [за трапезой], а то место, где били струи ключа, окружала богатая растительность.

§ 46

Ὑψοῦ τοιγαροῦν τῶν πτόρθων ἐξαρτήσαντες τὴν ὀθόνην, ἥ [443] τις ἐντεθησαυρισμένον εἶχε τὸν τῶν ζώντων ἐνεργέστερον νεκρόν, ὑπελθόντες αὐτοὶ τὴν σκιὰν καὶ τῇ πηγῇ παρακαθίσαντες, παρέβαλόν τε τῶν ἑνόντων [444] ἐδωδίμων καὶ ἥπτοντο τροφῆς· ἐξαίφνης δὲ πλῆθος ἀριθμοῦ κρεῖττον, ἐκ πάσης ἡλικίας συγκεκροτημένον, μέγα ἀνακράζοντες προσήλαυνον, ὁρμῇ τε χρώμενοι καὶ περιδινήσει τῶν χειρῶν ἀσχήμονι, τὰ μέγιστα τε ἀδικεῖσθαι λέγοντες καὶ κακῶς ὑπὸ τοῦ Πέτρου πάσχειν· οὗτος γὰρ ἦν ἡ πάσα τῆς κραυγῆς ὑπόθεσις, ἐγκαλούμενος ὅτι πολλαχόθεν τε ἄλλοθεν κἀκεῖθεν ἀπήλαυνεν αὐτούς.


Итак, они привязали к ветвям дерева плащаницу, сохранявшую мертвого, который делал больше, чем живые люди, и сами вошли в тень и сели возле источника. Они разложили рядом с собой часть своих съестных припасов и только принялись за еду, как вдруг [на них] стремительно двинулась толпа, несметная, не поддающаяся счету, состоящая из людей всех возрастов, громко восклицающих, отвратительно машущих руками, как безумные. Они кричали, что Петр нанес им величайшую обиду и они [теперь] из-за него страдают. [Они называли] именно его поводом всего смятения, обвиняя в том, что он выгнал их из множества мест: из иных и из здешних.

§ 47

Τῇ γὰρ πηγῇ παρῴκει [445] κώμη, Φωτόκωμις ταύτῇ [446] τὸ ἐπώνυμον· πλησίον τοίνυν παρ’ αὐτῇ ἐκ παλαιοῦ στοά τις ἦν [447] ἀνῷκοδομημένη. Ταύτῃ σύστημα δαιμονίων παμπληθὲς ἐπεχωρίαζε· ταῦτα τῆς τοῦ Πέτρου παρουσίας ῇσθημένα, μένειν ἐπὶ χώραν οὐκ ἐδύνατο· [448] πῶς γὰρ ἄν, σκότος ἀτεχνῶς ὄντα, τὸ φωτὸς τοῦ ἀνωτάτω μέτοχον καὶ τῆς ἐκεῖθεν χάριτος δοχεῖον ἔσχεν ὑπομεῖναι παριόν; Ὥσπερ γὰρ τὸ τῆς αὐτῆς ὑποστάσεως εὐμοιρηκὸς τῷ ἐνυποστάτῳ Λόγῳ προσκυνητὸν ἐκεῖνο σῶμα, κἀν τῇ τριημέρῳ διαζεύξει τῆς ψυχῆς ἥκιστα διέστη τῆς θεότητος, οὕτω κἀπὶ τῶν ἁγίου Πνεύματος ἐν τῷ ζῆν τετυχηκότων εἶτα τεθνηκότων τὸ ἐνῳκισμένον [449] ἐκεῖνο [450] θεῖον Πνεῦμα τῶν νεκρῶν σωμάτων οὐκ ἀφίσταται. Ταῦτ’ ἄρα κἀκεῖ τηνικαῦτα διὰ τῆς ἐπιδημίας ἀντιπνεῦσαν τὰς τῶν ἀντικειμένων πνευμάτων ἐξωθοῦν διαταράττει φάλαγγας, αἳ δὴ πανδημεὶ τῇ Φωτοκώμει εἰσεκώμασαν καὶ πάντας ἐκβακχεύσασαι συγκινοῦσαι ἤεσαν, μηδὲν πάντως ἐκ τούτου κερδάναι δυνηθεῖσαι πλέον ἢ τὸ φανερὰν τὴν σφετέραν ἐκ τῆς ἥττης καταστῆσαι φυγήν.