Слово на житие прп. Петра Афонского | страница 20
§ 9
Ἀλλὰ γὰp οὕτω φῶς ἐλεύθερον ό Πέτρος παρά δόξαν τεθεαμένος, Παύλον εὐθύς τὸν μέγαν ώς πρὸς ἀρχέτυπον βλέπων, οὐδ’ αὐτός ἔγνω προσαναθέσθαι σαρκὶ καὶ αἵματι εύ δὲ ποιῶν, όλος γίνεται τοῦ προνοία μείζονι τα κατ’ αὐτόν διωκηκότος θεοῦ καὶ τοῦ θαυμασίως οὕτω καλέσαντος, σύν θαυμαστῆ προθυμία κατόπιν ἕπεται, μηδέ [141] πρὸς βραχύ διαστῆναι, μηδ’ ἀποσχέσθαι τῶν ἰχνῶν ἀνεχόμενος. Ὡς γὰρ εἴ τις ἡλίω τάς ὄψεις ἀτενῶς ἐπιβαλών, είτ’ ἐνορώη τοῖς κάτω, πάντα σκότος ἀτεχνῶς ὁρᾶ οὕτως ἐκεῖνος, τὸ τῆς ψυχῆς ὄμμα τόν νοῦν ἀκλινές εἱς οὐρανόν έδράσας, πάντα παρεῖδε ραδίως, οῖκον, πατρίδα, γονέας, τούς καθ’ αίμα προσωκειωμένους, τούς καθ’ ἑταιρίαν ἡντιναοῦν, καί πᾶσι χαίρειν φράσας, μᾶλλον δ’ οὐδέ χαίρειν φράσας, ἑνός γίνεται, τῆς κατά θεόν πολιτείας, καί ἕν πάσης ἀσχολίας ὑπέρτερον αὐτῶ μέλημα, τοῦ θείου θελήματος ἀπριξ ἔχεσθαι, καὶ οὕτω πάντα γενέσθαι Χριστώ ἀντί πάντων ἐσχηκέναι Χριστόν, κατά τὴν θεσπεσίαν ἐκείνου ψῆφον.
Вот так чудесным образом Петр увидел свет свободы и тотчас, взирая на великого Павла как на образец, решил также не советоваться с «плотью и кровью», [142] но поступив верно, всего себя предал Богу, устроившему [его жизнь] со столь великим попечением и призвавшему [его к Себе] столь удивительным образом. С необычайным рвением [Петр] следует [за Ним], не позволяя себе отступить даже на краткое время или удалиться от пути стоп Его. Ибо если кто возвел пристальный взор на солнце, а затем опускает долу, видит все окутанным сплошной тьмой — так и Петр, устремив пристальный взор души, то есть ум, в небеса, с легкостью презрел все: дом, отчизну, родителей, кровных родственников, каких бы то ни было друзей. И всем сказав «прощай», точнее даже, никому не сказав слов прощания, [143] он весь обратился к единому житию в Боге, и у него была одна лишь забота, превыше любого [другого] дела: крепко держаться воли Божией, во всем соделаться Христовым и вместо всего [мирского] обрести Христа, по Его божественному повелению. [144]
§ 10
Οὕτω δὲ θείω βέλει τετρωμένος, τής πρὸς Ρώμην φερούσης ήψατο, μηδέν ὑπερθέμενος, έκεῖ τελεσθησόμενος τελεώτερον καὶ τὸ κατά μοναχοὐς κάπι τοῦ φανεροῦ σχῆμα περιθησόμενος καὶ τὴν εὐχήν ἀποδώσων. Νικόλαος δὲ ό μέγας αύθις ἀφανῶς προὔπεμπε καὶ δή προφθάσας καὶ προεπιστάς τή πόλει, νοερώς συντυγχάνει τώ πάπα καθήστο γὰρ ἐπὶ τὸν ὑψηλόν, ώς ἔοικε τὸ τηνικαῦτα, θρόνον ἐκεῖνον, ὑψηλός καὶ τά καθ’ ἑαυτόν ἀνήρ καὶ νοερῶν θεαμάτων ούκ άμοιρος. Συνίστησι τοιγαροῦν αύτῶ καὶ πρὸ τῆς θέας τὸν Πέτρον, καὶ τά κατ’ αὐτόν διηγείται καὶ προστάσσει