– Понятно. А что-нибудь интересное знаете про эти места? – решил попытать я счастье.
– Ай, што тут інцярэснага можа быць-та? Жывем, працуем. Работы зараз на сяле зусім няма. Маладые, амаль усе, раз’язжаюцца ці співаюцца, ёб-іх-маць…33
– А сколько здесь всего людей живет в Спаси? – продолжал я задавать вопросы, Ася молчала, слушала, смотрела на заброшенный дом через дорогу.
– Ну вось: цёшча мая тут жывець, там цераз дом – Аляксееўна, яшчэ далей – Иванаўна, а там, у канцы дзярэўні – Сцёпка, апошні мужык, значыць. І то ён крупскі, толькі два гады таму сюды прыехаў. Вурка ён, адсядзеў пятнаццаць гадоў, выйшаў, а яго з квартэры за гэты час жонка выпісала. Ён можа б і адсудзіў бы ў яе чаго, дык грошаў на гэтае трэба. Ладна, грошы можа і знайшоў бы, дык жонка вушлая, яму хату гэтую купіла тут, за сто даляраў, каб ён адстаў, а ён, дурны, і адстаў, супакоіўся. Зараз жывець тут, у сезон ходзіць па грыбы ды ягады, збірае, потым прадае. Яшчэ і ў Курганы ходзіць, дапамагае за грошы ці за гарэлку, каму градку ўскапаць, каму дровы пасекчы ці траву скасіць. Не крадзіць, не. І ня п’е амаль. Да ён і безабідны зусім, хоць, гаворуць, што забіў кагосці. Ну дык і адсядзеў жа за гэтае ўжо, так?.. Праўда, ён дурны трохі…34
– В смысле? – заинтересовался я.
– Ай, ходзіць, бабак пужае. Гавора, прывіды тут нейкія жывуць. Ну што тут казаць? Дапіўся, ёб-яго-маць.35
– Стоп, вы ж сами говорили, что он почти не пьет? – удивился я.
– Не, ну анягож, можа калісьці і выпіць, але так, каб валяцца потым – не. Можа ён проста на мазгі слабы, што яму і столькі хапіла, можа на зоне звар’яцеў, а можа прыдурваецца.36
– А сколько лет ему примерно? – поинтересовался я.
– А халера яго ведае! Можа, як мне, можа троху менш. Ладна, пайшліце ўжо ў хату…37
Зашли во двор вслед за Петровичем, к дому вела криво выложенная дорожка из старого печного кирпича. Вдруг у Аси, видимо, шпилька в щель между кирпичей попала, она взвизгнула, чуть не упала, но я ее придержал.
– Акуратненька, пад ногі глядзіце,38 – спокойно произнес Петрович, подошел к двери дома, без стука отворил ее, вошел внутрь, Ася следом, потом я…
И тут вдруг: бах! – врезался я лбом на всем ходу в дверной косяк, аж звезды с глаз посыпались, чуть не рухнул там же.
– Ой, Сережа! – испуганно, воскликнула Ася, подлетела ко мне, схватила за плечи, вглядываясь в мое лицо, – Ты в порядке? В глазах не двоится?
– Не-не, все хорошо, – улыбаясь и краснея одновременно, ответил я, потер лоб, – Череп у меня крепкий – из цельной кости, даже шишки не будет.
