В дверь постучались, в кабинет зашел маленький сухонький мужичок, лет пятидесяти примерно; седоватый, брови лохматые, из носа шерсть, на голове взъерошенные кудри, на пальцах волосы; в замасленной синей спецовке, резиновые сапоги на ногах, тканевая черная кепка в руке…
– Здароў, Міхалаўна! – поздоровался он с председательшей скрипучим голосом, нам кивнул, – Чаго хацела, кума?11
– Да вот, Пятровіч, журналісты з Мінску прыехалі, – моментально переключилась на местный говор Надежда Михайловна, – Трэба, каб мы ім дапамаглі.12
– А я тут пры чым, Міхалаўна?13
– Яны тут пра нашы месцы кнігу пісаць будуць. Ім трэба ў нас тут у Курганах і ў Спасі перакруціцца, каб сабраць інфармацыю, з людьмі пагаварыць. Спасі ім больш цікавіць. А ў цябэ ж там цёшча жыве адна, можа мы б іх к ёй пасялілі, ім як раз жыць няма дзе. Сколькі там гадоў ужо тёшчы тваёй?14
– А халера яе ведае! – махнул рукой Петрович, – Ці восемдзесят шесць, ці восемдзесят восем. Яна і сама ўжо забылася. Дакументы ж ліпавыя пасля вайны зрабіла, каб на пенсію раней пайсці…15
– Ну дык вось, Пятровіч. Цёшча твая ўжо старая, здароўе ня тое, падзі…16
– Да яна мяне яшчэ перажыве, ёб-е-маць!17 – воскликнул Петрович.
– Не перабівай! І не муцюгайся тутака… Карочэ, усім можна добра зрабіць: і табэ яны заплоцюць дзясятку якую ў нядзелю, і старой тваёй па дому дапамогуць, і ім прытулак будзе.18
Петрович задумался, почесал затылок.
– Ну… Мне-та што? Хай жывуць – не мая хата,19 – произнес он.
– Вось і добра. Бяры машыну ды вязі іх туды,20 – дала указание Надежда Михайловна.
– Што, прама зараз?21 – уточнил Петрович.
– Анягож, дапаможаш ім тамака размясціцца. На работу, так і быць, можаш і не звяртацца сёння. Калі што трэба будзе – пазваню, каб прыехаў адразу. Так што, глядзі мне, ня пей да вечара, каб трэзвы быў.22
– А калі цёшча нас усіх палкай пагоніць з хаты? Што тады рабіць? Яна ж дурная на ўсю галаву!23
– Ой, не нада! Ведаю я тваю цёшчу добра, нармальная жанчына. Ты сам, кум, той яшчэ… Карочэ, калі што і будзе не так, то вязі іх сюды, зноў думаць будзем.24
– Добра, – согласился-таки Петрович, – Паехалі тады. Дапівайце своё кофа, я на вуліцы вас пачакаю.25
Петрович ушел, оставив после себя в кабинете запах пота и дешевых сигарет.
– Ну что, нормально же? Подойдет вам такой вариант? – обратилась к нам Михайловна.
– Да-да, конечно! – почти синхронно закивали мы.
– Вы оставьте мне свои номера, и мой запишите на всякий случай, – предложила председательша.
