_Մարի՜, չեմ ուզում ստիպել… եթե չես կարող ձայն հանել, տու՛ր ձեռքդ։ Ու դա ես կընդունեմ որպես դրական պատասխան։
Մարատը ձեռքը պարզեց։ Մարին իջեցրեց հայացքը, երևում էր որ ինչ որ բան կշռում է։
Մարատը համբերությամբ սպասում էր։ Օրիորդը փախցնում էր աչքերը։ Նրա հայացքը զննեց ոտքերի տակ գտնվող ամեն քար։
_Մարի՜…
Երիտասարդը թափ տվեց ձեռքը։ Ու ավելի շատ առաջ ձգեց։ Մարին անհամարձակ նայեց նրան։
_Մարի՛, ես քեզ սիրում եմ….Դե՜, սպասում եմ։
Նա տագնապով սպասում էր պատասխանի։
_Մարի՜…
Մարին անհամարձակ ձեռքը պարզեց։ Երիտասարդի աչքերը շողացին։ Բռնեց օրիորդի ափը, քաշեց նրան իր գիրկը։
_Չե՛ս պատկերացնում որքա՜ն երջանիկ եմ։
Մարին ժպտաց։
_Կգնանք բոլորից հեռու… կապրենք հանգիստ… ու թող մնացածը անեն ինչ ուզում են։
Մարին ձայն չհանեց։ Մարատի երազանքները պարուրեցին մի անուշ թախիծ։
Նրանք նստան մեքենան ու շարժվեցին դեպի քաղաք։ Հեռու՛ այս գյուղից, ադաթներից, հազար տեսակ ցեղական վեճերից։
Համարյա հասել էին քաղաք տանող ճանապարհի խաչմերուկին, երբ իրար հետևից վրա հասան երկուսի ծնողների մեքենանները։
_Կանգնի՛ր,_ազդանշան էր տալիս Մարատի հոր մեքենան։
Բայց երիտասարդը սեղմեց գազին ու առաջ ընկավ։
_Վախենում եմ, Մարա՜տ։
Մարին սարսափած ետ նայեց։ Երբ տեսավ հոր մոտեցող մեքենան, սիրտը տակնուվրա եղավ։
_Պապաս գալի՜ս է…
_Մի վախեցի՛ր, հե՛տդ եմ։
Մեկ էլ Մարատի հոր մեքենան սուրաց առաջ ու կտրեց իրենց առաջը։ Մարատը ստիպված սեղմեց արգելակին։
_Մարա՜տ,_Մարիի մատները մխրճվեցին պատանու արմունկի մեջ։
_Մարի, սիրու՞մ ես ինձ։
Մարատը նայեց ուղիղ աղջկա աչքերի մեջ։ Մարիի այտն ի վար գլորվեց արցունքի մի խոշոր կաթիլ։ Հուզմունքից չկարողացավ խոսել, միայն դրական շարժեց գլուխը։
Մարատի հոր մեքենայից մի վայրկյանում դուրս թափվեցին Մարատի հայրը, հորեղբայրը և նրա երկու որդիները։ Լավ է օրորոցում քնած Սամվելիկին չեն բերել։ Հայրը՝ Անաստասը վազելով մոտեցավ որդու մեքենային։
_Դու՛րս արի։ Իջի՛ր մեքենայից։ Ի՞նչ ես անում։ Ու՞ր ես գնում։ Ու՜մ ես բերել։
_Մի՛ դուրս գա,_Մարին երկու ձեռքով բռնեց Մարատի ձեռքը։ Բայց Մարատը չլսեց, բացեց դուռը։ Չհասցրեց ոտքը դնել գետնին։ Կատաղած ցուլ դարձած հայրը քաշեց նրա ծոծրակից։
_Շան լակո՛տ։ Ու՞մ աղջկան ես բերել։
Մարին դուրս նետվեց մեքենայից։ Բայց չմոտեցավ, միայն ծղրտաց.
_Բա՛ց թողեք նրան։
Հենց այդ պահին վրա հասավ Մարիի հոր մեքենան։ Դուրս եկավ օրիորդի ոչ պակաս ջղայնացած հայրը՝ Սարիբեկը։ Ի տարբերություն մյուսներին, նա մենակ էր։
_Ջարդելու եմ գլուխդ, լակո՛տ։ Իսկ քո հետ տանը կխոսենք,_ոլորեց աչքերը դստեր վրա։
Գազազած տղամարդը վազեց դեպի Մարատը։
_Դու՛ ու՞մ ես ասում լակոտ։ Արի-արի՜, ցույց կտամ քեզ լակոտը որն է… վրա հավաքիր չոլերը ընկած աղջկանդ…
Սարիբեկի դեմքը գունաթափ եղավ, երբ նայեց դստեր ոչ պակաս գունատ դեմքին ու դողացող շրթունքներին կորցրեց իրեն։ Նետվեց Անաստասի վրա։ Սա իր հերթին բաց թողեց որդուն ու սկսեց հարվածել ախոյանին։
