Մարին անզորությունից կարողացավ միայն ճչալ.
_Պապա՜… բաց թողեք, պապայի՜ս…
Նետվեց հորը պաշտպանության։ Իր մանրիկ բռունցքներով սկսեց հարվածել Անաստասի լայն մեջքին։ Բայց նախկին ըմբշամարտիկը արագ շրջվեց ու թեթև հրեց օրիորդին։ Մարին փռվեց գետնին։ Մարատը քաշեց հանեց նրան ոտքի։
_Հայրի՜կ…
_Հոպար, ի՞նչ եք անում,_բղավեց Արշավիրը՝ Մարատի հորեղբոր ավագ որդին։ Նետվեց անջատել Անաստասին ու Սարիբեկին։ Մինչև Արշավիրը ընկած էր անջատել նրանց, Մարատը բռնեց Մարիի ձեռքը, նայեց նրա աչքերի մեջ, իրար հասկացան։ Ու այդպես ձեռք ձեռքի տված վազեցին դեպի գլխավոր ճանապարհ։
_Մարատ, ու՞ր,_կանչեց հետևից հորեղբայրը, որ մինչև այս ձայն չէր հանել։
_Ձեզանից հեռու՜։
Ամուր սեղմեց ընկերուհու ձեռքը ու ոտքերին ուժ տվին։ Մարին և վազում էր և հետ նայում։ Սիրտը մաս մաս եղավ երբ տեսավ հորը գլխիկոր մնացած։ Կյանքում հայրը երբեք գլուխ չի կախելլ, իսկ հիմա իր պատճառով նա մնաց վիզը ծուռը։ Սիրում էր հորը որդիան ջերմ սիրով։ Գիտեր որ ինքը հոր համար ամեն ինչ է։ Ու հիմա հայրը կորցնում է այդ «ամեն ինչը»։ Իսկ Մարատը ավելի ուժեղ էր սեղմում ձեռքը ու ստիպում արագացնել։ Թե ոտքերն իրե՛նք են ուզում այսպես արագ շարժվել, որ վերջապես հեռանան մշտական կռիվներից։
_Ու՞ր,_գոռաց Անաստասը։ Ու վազեց որդու հետևից,_այդ աղջիկը կերել է ուղեղդ լրիվ։
Սարիբեկը մնաց տեղում։ Իր զավակը փախչում է իրենից։ Մի՞թե ինքը գազան դարձավ, որ դուստրը փախչում է, կարծես ինքը նրա արյունախում թշնամին է։ Իսկ աղջիկը քանի գնում հեռանում էր։
_Հոպա՜ր, հոպար մի՞թե չես հասկանում, նրանք ձեզանի՛ց են փախչում։
Անաստասը ցցվեց տեղում շանթահարի նման։ Դարձավ եղբորորդուն.
_Ի՞նչ անեմ.. ի՞նչ անեմ Արշավիր։ Թողնեմ՛ որ ամուսնանա սրա՛ աղջկա հետ,_Սարիբեկին ցույց տվեց մատով։
Բայց Սարիբեկը թքած ուներ նրա վրա։ Աղջիկը խոցել էր ու սպանել իրեն։ Երբեք իրեն այսպես նվաստացած չէր զգացել։ Կյանքում առաջին անգամ արցունքներ երեւացին նրա աչքերում։ Գնաց մեքենայի մոտ, բացեց դուռը ու նստեց այնպես, որ ոտքերը մնացին դուրսը գետնի վրա։
Քիչ հեռվում կատաղությունը թափում էր եղբոր ու նրա որդիների վրա Անաստասը։ Հայհոյանքները իհարկե ուղղված էին իրեն ևս։ Գուցե և առաջին հերթին հենց իրեն։ Բայց դա կարևոր չէ՛։ Թող հաչի ինչքան կարող է… Փակեց աչքերը։ Այսպես նստեց մի քանի րոպե։
_Հայրի՞կ,_հանկարծ լսեց դստեր անվստահ ձայնը։
Բացեց աչքերը։
_Եկա՞ր,_ականջին հասավ Անաստասի գոհ ձայնը ուղղված որդուն։
Դուստրը կանգնած էր դիմացը։ Իր փոքրիկ Մարին։ Տասնյոթ տարեկան Մարին, որ ամաչեց ասել «սիրում եմ» բառակապակցությունը հոր առաջ, բայց չամաչեց բռնել Մարատի ձեռքը ու փախչել հարազատ հորից։
_Եկա՞ր,_կրկնեց Անաստասի հարցը։
Մարատը մնացել էր իր հոր և հարազատների մոտ։ Սակայն այնքան մոտիկ էին, որ լսում էին իրար։
