Азербайджанские народные сказки | страница 20
Padşahla vəzir bir-birinə baxıb gördülər ki, bu kişinin dərdi hamıdan çoxdu. Gecədən xeyli keçmişdi. Odu ki, getdilər yatmağa. Yatağa girdilərsə də, yata bilmədilər. Vəzir padşaha yaxınlaşıb dedi:
— Qibleyi-aləm, yadınıza gəlirmi, bu kişinin qollarmın kəsilməsinə siz əmr vermişdiniz...
Padşah dedi:
— Vəzir, yaxşı yadımdadı. Mən indi başa düşürəm ki, elə bütün əmrləri belə vermişəm. Lap əbləh olmuşammış. Öz adamlarıma inanıb, özgələrinin sözünə qulaq da asmamışam. Bir də mənim torpağımdakı adamların dərdli, qəmli olmalarının də səbəbi deyəsən elə özüm olmuşam. Çünki biz rast olduğumuz adamların hamısı padşahm zülmündən danışırlar. Mən bu gündən zalımlığımdan əl çəkirəm. Bundan sonra lap atam da olsa, hamıya bir göznən baxacaqam. Kasıb-kusuba, əlsiz-ayaqsızlara, qocalara, yetimlərə, dullara əl tutacaqam. Amma vəzir, gərək burdan gedəndən sonra darğanı yoxlayaq.
Vəzir dedi (визирь сказал):
— Şahım, o işi mən özüm yoxlaram (мой шах, это дело я сам проверю). Padşah dedi (падишах сказал):
— Vəzir, nə yoxlamaq (визирь, что за проверка), gedən kimi çağırıb deyərəm (как только уйдем, призову и скажу) qılıncı gətir (меч принеси), o da gətirər (он и принесет), sonra da boynunu vurduraram (потом ему голову отрублю: boynunu vurmaq — обезглавить, отсечь, казнить).
Vəzir dedi (визирь сказал):
— Elə sənin səhvin ordadı ki (как раз твоя ошибка в том), kələkbazdan doğruluq gözləyirsən (от лжеца правды ждешь: