Слово на житие прп. Петра Афонского | страница 48



δή καὶ σύζυγος οἴκοι κάθηται καὶ προσήκοντες κατά γένος ἐπιτετράφαται, καὶ προσέτι πρόσεστιν οὐσία πολλή, πολλῶν πενήτων ἐμπλῆσαι δυναμένη γαστέρας. Ἄγε δή μοι, φίλον τέκνον, βοηθός ἐπανελθών γενοῦ κατά τῆς ἐνδείας τοῖς ὑπό ταύτης ἀφειδῶς πιεζομένοις καὶ μὴ ἀνήσης ἐπαρκῶν αὐτοῖς, ἄχρι καὶ σαυτόν ἐν ἴση καταστήσεις μοίρα. Τότε γὰρ ἴσως εὐ ποιῶν ἐπί τὸν αὐχένα τὸν Χριστοῦ ζυγόν ἀναθήση, «πτωχοί γὰρ, ὡς αὐτός εἰπεν, εὐαγγελίζονται», προσέχειν δὲ σαυτῶ, καὶ ταῖς γηϊναις ὁπόση δύναμις ἡδοναῖς τε καὶ μερίμναις ἀποταξάμενος παράμονον τηρεῖν ἐν τῆ σῆ καρδία τὴν τοῦ θεοῦ μνήμην, τὴν ἐπ’ ὀνόματι τούτου μελέτην τοῖς [401] ἐν κρύπτῶ τῆς ψυχῆς ταμιείοις [402] ἀνάγραπτον ὥσπερ ἐνθεμένος· θείοις τε βίβλοις [403] καὶ λογίοις ἐντυγχάνειν ὅσαι ἡμέραι τε καὶ ὡραι. Κἀν τούτοις ἐνιαυσιαῖον χρόνον ἠνυκῶς, ἣν ὡς ἡμᾶς αὐθις ἀφῖχθαι προθυμηθῆς, εἴση τὸ περὶ σοῦ θέλημα τοῦ Κυρίου τρανότερον.


Но сей Петр, видящий и далекое, ответил: «Нет-нет, послушай ты меня, не будь скор на решения. Ведь у тебя дома остались жена и родственники, вверенные твоему [попечению], к тому же тебе принадлежит большое состояние, достаточное для того, чтобы досыта накормить многих бедняков. Итак, послушай меня, любезное чадо: вернись [домой] и стань помощником в бедности для тех, кто ею безжалостно угнетаем, и не переставай раздавать свое имущество до тех пор, пока и сам не окажешься столь же [беден]. Именно тогда, делая добро, ты одновременно возложишь на шею [свою] иго Христово, [404] ибо Сам Христос сказал: „Нищие благовествуют“. [405] Внимай же себе [406] и, отстранившись, насколько это в твоих силах, от земных удовольствий и забот, сохраняй в своем сердце твердой память о Боге, словно записав попечение об имени Его в тайниках своей души, и каждый день и час читай божественные книги и поучения. И если ты так проведешь целый год и обретешь ревность возвратиться ко мне, тогда со всею ясностью познаешь волю Божию о себе».

§ 40

Ταῦθ’ [407] ὁ μέγας εἰρηκώς τε καὶ ἐπευξάμενος, παύει τε ὁμιλῶν, καὶ τοῦ κυνηγέτου διίσταται· ὃς οἴκαδ’ [408] ἐπανελθών, ἤδη τοῦ ὡρισμένου χρόνου παραρρυέντος, ἀδελφόν ἔχων δαιμονίῳ πονηρῶ κάτοχον, μοναχοῖς τισι δύο τοῦτον συμπαραλαβών, δι’ ἀκατίου στέλλεται πρὸς τον ὅσιον· καὶ δή προσορμίσας, οὑ κατ’ εὐθύ τοῦ ὄρους ἐνδοτέρω τῶ γενναίῳ ἐντετυχηκώς ἡπίστατο, συναποβαίνει τοῖς κεκοινωνηκόσιν ἐκείνοις τοῦ πλοῦ· καὶ διά τῆς ὑπωρείας τῆς πρὸς αὐτόν ἥψατο φερούσης. Συντονωτέρα δὲ οὑτος τῶν ἄλλων πορεία χρώμενος (ψυχή γὰρ ἀγάπης κέντροις ἐλαυνομένη, τάχ’ ἄν οὐδ’ εἰ πτερά σχοίη, κόρον σχοίη τῆς πρὸς τά παιδικά ταχυτῆτος),