Слово на житие прп. Петра Афонского | страница 34



πρόθυμος [261] ὑπέμεινεν.’Επὶ δὲ μείοσιν οὑτος [262] ἀφορμαῖς τούς μεγάλους δεῖν ἐγνωκώς ὑπενεγκεῖν [263] ἀγῶνας, τί οὐκ ἂν ἄσμενος ἔπαθεν, εἴπερ τῶν μεγίστων προκινδυνεύειν ἐνῆν;


Но так как Петр не удостоил его даже взглядом и держал длани прямо воздетыми к небу, [264] этот мысленный Амалик [265] вновь оказался побежден и оттеснен, и отступление его было более стремительным, чем нападение. И охватило злого духа [266] отчаяние, ибо вышло совершенно противоположное тому, что он задумал: ведь он пытался ослабить постоянную осторожность ума [267] [того] благородного [мужа], напряженность и высокий полет его молитвы, и тем самым найти [в нем] какое-нибудь уязвимое место. Но [вместо этого он] внушает Петру, напротив, еще более пылкое рвение и, вопреки своей воле, сплетает [ему] прекрасные венцы [победителя]. Мне же, исследующему ныне образ жизни [268] этого мужа, вполне допустимо считать, что он не уступает тем, кто принял на себя подвиг мученичества. Они, чтобы не отречься от поклонения [истинному] Богу, вынужденно претерпевали все [мучения]. [Петр] же, не уступая им в стойкости, переносил все нападения [врага] добровольно, дабы не отдалять от Бога ума [своего] даже на краткое время. Если он счел необходимым выдержать [столь] тяжкое состязание по ничтожной причине, чего бы только не претерпел он с радостью, если бы оказался в великих обстояниях?

§ 25

Ἀλλ’ ὁ μὲν οὕτω τῆ τῶν εὐχῶν προσεδρεία μικροῦ τοῖς περὶ θεόν ἀκαμάτοις ὑμνηταῖς ἡμιλλᾶτο, καὶ εἰρήνην ἄγων καὶ πολεμούμενος. Ὁ δ’ ἀκάματος τῆς ἀρετῆς ἀντίπαλος, τῶ μὲν ἀποτυγχάνειν [269] ἐπιτιθέμενος ἀνιώμενος, ὀξυτέροις δὲ ὅμως φθόνου κέντροις βαλλόμενος (ζηλοτυπία γὰρ οἱδε μᾶλλον αὐξάνειν ἀποτυγχάνουσα) σφοδρότερον αὐθις πρὸς ἄμυναν διανίσταται, ταῖς ἐκ τοῦ φανεροῦ δ’ ὅμως ἀποδοκιμασθεὶς προσβολαῖς, πρὸς δόλους ἔγνω τραπέσθαι. Καὶ δή διανοεῖται στῆσαι τῶ γενναίψ τὸν λόχον, ὅθεν οἱδέ ποτε κατ’ ἀνθρώπων μέγα δυνηθεὶς καὶ τῶ πρὸς τοὺς προπάτορας [270] φενακισμῶ πρόρριζον [271] ὥσπερ ἅπαν, φεῦ, ἀνασπάσας τὸ γένος [272] καὶ κατενεγκών.’Επεὶ δὲ νῦν Εὔα προεντυχεῖν οὐκ ἐνῆν, γυναικός ὄψει καθάπαξ ἀποταξαμένου πρὸς ὣν ὁ πόλεμος, οὐδ’ αὐτός ὄφιν ὑποδύς προσέρπει, σαίνων τε καὶ θέλγων καὶ οὕτω προτείνων [273] τὴν κακῶς ἀπολουμένην συμβουλήν· ἀλλὰ τινα τῶν κατά τον βίον οἰκετῶν ὑποκριθεὶς τοῦ ἀνδρός, ἵν’ ἔχη τινά πίστιν τὸ δρᾶμα, πρόσεισιν ἀπολοφυρόμενος καὶ γονέας εἰς μνήμην ἄγων καὶ ἀδελφούς καὶ τὸ τῆς [274] ἀγχιστείας πᾶν αὐτῶ σύστημα, φίλων τε τούς ἀρίστους καὶ ὅσοι συνήθεις ἐκ γειτόνων ἡσαν, ἐκ παντός εἴδους ἡλικίας πλέκων τὸν ὑπέρ αὐτοῦ συσχόντα τὴν πατρίδα θρῆνον, οἱος ἐκεῖνος ἄριστος ἀλιτήριος καὶ τά τοιαῦτα πλάσασθαι δεξιώτατος.