Слово на житие прп. Петра Афонского | страница 32
§ 22
Οὕτω δὲ τῆ βασκανία διατεθείς, δεδίττεσθαί τε καὶ ἐξωθεῖν τοῦτον ἐπεχείρει ταῖς ἐπηρείαις. Καὶ ἡ πρώτη τῶν ἐπηρειῶν, ὡς γελοῖον, μᾶλλον δὲ καταγέλαστον! Πρὸς ἕνα γὰρ, καὶ τοῦτον οὐχ ὅπως ὅπλων, ἀλλ’ ἤδη καὶ τῶν ἀναγκαίων περικαλυμμάτων ἐστερημένον καὶ τῶ μακρῶ τῆς ἀσιτίας κατειργασμένον καὶ δεινήν τινα σύντηξιν ταῖς ποικίλαις ταλαιπωρίαις κατά πᾶν ὑποστάντα μέλος, πρὸς ἕνα γυμνόν, ἄοπλον, ἐκνενευρισμένον, στρατηγοῦ μορφήν αὐτός καὶ σχῆμα περιβαλλόμενος καὶ τοξοτῶν ὥσπερ ἐπισυρόμενος πλῆθος, παρακελεύμασί τε καὶ βοαῖς χρώμενος, θρασύς ἐπήει καὶ τὸ σπήλαιον, ὃ [248] τηνικαῦτα τὸν ἅγιον ἐνῳκισμένον εἰχεν, εἰσήει πρὸς συμπλοκήν ἐκκαλούμενος· τά δὲ ἐκτος πάντα πατάγῳ περιηχοῦντες καὶ τούς εὐμεγέθεις τῶν παρακειμένων λίθων ἀλλήλοις προσαράσσοντες, [249] δένδρων τε τά μὲν ἀνασπῶντες, τά δὲ διακλῶντες, πάνθ’ ὥσπερ ἐπὶ τὸ σπήλαιον ἡ τῶν ὀπαδῶν ματαία ἐκείνη συνεκίνει φάλαγξ.
Исполнившись зависти, [диавол] старается устрашить и изгнать [святого] искушениями. Первое же из искушений кажется смешным, и даже достойным осмеяния! Ибо на одиночку, истощенного длительным постом, лишенного не то что оружия, но даже необходимой одежды, у которого все части тела от самых разных страданий были подвержены какому-то ужасному истечению гноя, на него одного — нагого, безоружного, обессиленного — [лукавый] дерзко устремился в облике и одеянии полководца, будто бы ведя за собой полчища лучников и выкрикивая [грозные] приказания. И [он] вошел в пещеру,