Слово на житие прп. Петра Афонского | страница 23



§ 12

Οἰδ’ ὅτι πᾶσιν ἐνῆκεν ἡδονήν ὁ λόγος εἰκότως, ἅτε τὴν περισπούδαστον ἡμῖν τε καὶ τοῖς εὑ φρονοῦσιν ἅπασι κατά ψυχήν σωτηρίαν ἀναμφιλέκτως [163] ἐπαγγελλόμενος· ὅταν γὰρ ἡ τοῦ θεοῦ Μήτηρ, ἢ καὶ τά ἀδύνατα δυνατά καθέστηκεν, ὑπισχνεῖται βοηθεῖν, και οῦκ ἐνταυθοῖ μόνον, οὐδέ ἐπὶ τοῦ παρόντος, πρὸς δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, καὶ οὐκ [164] ἐπὶ σμικροῖς, ἀπαλλαγήν δὲ προξενοῦσα τῶν ἀρρήτων ἐκείνων εὐθυνῶν καὶ τῶν ἀκηράτων ἀγαθῶν ἀπόλαυσιν, τίς οὐκ ἄν ὑπερβαλλόντως ἥδοιτο νοῦν ἔχων; Ἀλλ’ ἐπὶ τά ἑξῆς ἰτέον ἡμῖν· [165] ταῦτα τῆς Θεοτόκου περὶ τού ὄρους διειλεγμένης καὶ τέλος ἐπειπούσης, ὡς καὶ Πέτρος ἐκεῖ βιώσεται, τοῦ καθεύδειν οὐτος ἀνεῖται καὶ πρὸς εὐχήν χαρίεις εἴπερ ποτέ διανίσταται καὶ τὴν ψυχήν ὥσπερ ἐπτερωμένος οἱα τὸν τοιούτων μὲν θεαμάτων, τοιούτων δὲ ἀκροαμάτων ἠξιωμένον εἰκός.


Ведаю, что слово сие поистине принесло всем, [кто внимал ему,] сладостное утешение, ибо оно возвещает о желанном спасении души нам и всем благомыслящим. Да и кто же, наделенный разумом, не возрадовался бы великой радостью, когда Матерь Божия соделала невозможное возможным и обещала быть помощницей — не только здесь и в настоящем, но даже и в будущем веке, и не в вещах незначительных, но подавая избавление от тех неизреченных [адских] мучений и наслаждение пречистыми благами? Однако же будем излагать все по порядку. Когда Пресвятая Богородица [все] рассказала о Горе и в конце добавила, что ему суждено провести там остаток своей жизни, Петр очнулся от сна и встал на молитву, исполненный такой радости, какой не испытывал никогда прежде, с душой будто окрыленной, как несомненно происходило бы с тем, кто сподобился таковых видений и таковых речей.

§ 13

Μικρόν ὅσον και τῆς νεώς τῆ Κρήτη παραπλεούσης, οίς ἔδει σίτων τε καὶ πομάτων (οὐδέ γὰρ ἐκείνω τὴν σάρκα τὴν ἀρχήν εὐθύς ὑπόσπονδον καταστῆσαι προνοουμένω, καὶ διημερεύοντι μὲν ἀποσίτω, μόνης δὲ οὐγγίας ἄρτου βαθείας ἑσπέρας μεταλαμβάνοντι, [166] πίνοντι δὲ τῆς θαλάττης, καὶ ταύτης μετριωτάτης), οίς οὑν ἔδει τῶν ἐπιτηδείων, δεῖν ἔγνωσαν τῶ λιμένι προσοκεῖλαι καὶ ἀποβάντες ἐπ’ [167] ἀλφίτων τε καὶ ποτίμων ὑδάτων κομιδῆ πονεῖσθαι· καὶ τοίνυν οὕτω δόξαν τε καὶ γεγενημένον, ἐπεῖ τῶν τις ἐγχωρίων ἐς [168] τά μάλιστα τῶ κυβερνήτη συνήθης ἡν, αὐτοῦ που πρὸς τῶ λιμένι και μὴ πόρρω κατωκισμένος, ὡς αὐτῶν ἀπήει καὶ αὐτός ἀποβάς· ὃς κλινοπετῆ τὸν ἑταῖρον ἐξ ἀπροσδοκήτου τεθεαμένος, τὴν τε σύζυγον αὐτώ καὶ τοῦς παῖδας οὐ [169] παρακαθημένους καὶ μηχανωμένους παραψυχήν ὅση δυνατή τῶ νοσοῦντι, λάβρα