Мой гай дубовы - Мацей Юзаф Канановіч читать книгу онлайн полностью

На первую страницу

пад вербамі і каштанамі

сябе адкрываю

у выбухах свядомасці

тварам да твару

у абстрэле паглядаў позіркаў слоў

раздваеннях свядомасці

у падабенствах

са спалохам у запытанні

ці гэта Я учарашняя

адкажы

якая ўсё-ткі Я

аднак іду ў ваду

якая ўсё глыбее

божа дай мне малю

пясчанае дно

і празрыстую плынь

і блакіт

у якім ты цяпер

я з атэстатам сталасці

іду насустрач смутку

іду ў няволю вольнасці

веру ў верны выбар свету

што будзе люстэркам

маёй усмешкі

БЫЛО ТОЕ ДАЎНО I НЯПРАЎДА

раўнадушна

з холадам вонкавым абмінаючы

абмацваеш мяне ты вачыма

нават не скажаш мне:

дзень добры

нават не скажаш:

да пабачэння

рэдка пырхне слова

між табою і мной

на кажановых крылах

а зданяў іглістых ядловец

раніць заўсёды даткліва

мая панурая

пятнаццацігадовая

а бурклівая

адно як заснеш

калі мяне няма для цябе

і ты перапоўнена

снамі

углядваюся я ў цябе потайкам

і знаю

а я

перш чым прачнуся

перш чым сны растварацца

рана

чую як туркочуць маторы

не казалі сабе мы: дабранач

не скажам сабе: дзень добры

ашукваем мы прахожых

вуліца

дом

бакавушка

кажуць: якія чужыя якія варожыя

толькі сябе ашукаць не можам

дачушка

.........................

у назве гэтага верша

найбольшы боль і скарга

паслухай:

было тое даўно і няпраўда

САМОТА

часам надарыцца гэтакі дзень

абвяшчэння самоты

калі насуперак самой сабе

хочацца выйсці

пачаставацца цішай

ды дзе знайсці

такую сцяжыну

якую б хтосьці не пратаптаў

і каб нават уласны мой след

мяне даганяючы

не грукатаў за плячыма

дзе адшукаць такую глуш

і такую пустыню

каб не цягнуўся за мной

нават мой цень

маё рэха

маё імя

дзе знайсці мне месца на зямлі

у якім адно сябе пачую

вызваліўшыся

з зелені і архітэктуры

так бы хацела прысесці

сама ля сябе

у непарушнай цішы

распусціць валасы

мовіць адно пра сябе

і толькі сябе слухаць

нават ты

адыдзеш тады ад мяне

будзь жа мной

ува мне.

ДУБ НАТХНЕННЯ

Хто выдумаў так той дуб

I хто апланаваў

Далягляд, у які

Ён упісаўся, кампактна стаў?

Карэнне, як жылы, пусціў

На пясчаных, гарбатых узгорках,

А шумлівым лісцём

Нырае ў блакітнае мора.

Хто выдумаў гэткі дуб,

З такой лірычнай высновай,

Што ў кроне, нібы ў галаве,

Трымае гняздо буслова?

Адгэтуль вёска відаць —

Платы, цэркаўка, хаты

I нізка схілены крыж —

Плён жыцця небагаты.

Ясна — калі б не дуб,

Вятры узгорак разнеслі б

I збяднеў краявід

Вёскі, што просіцца ў песню.

Вёскі гэтай маёй

З хатаю, кузняй, ставам,

З крыжам на стыку дарог,

З рэчкай, з мостам дзіравым.

Не было б і гнязда,

Дзе абжываецца бусел,

I найперш не было б

Радкоў гэтых самых, мусіць.

Перейти на страницу

Мой гай дубовы | страница 12