— Ни-ни, непродажная-я!
— Ну, неси, неси, да не лопни, торба, дурью набитая.
Тина вкатила свой огромный живот на крыльцо, и под ней прогнулись полочицы.
— От, купчиха, — говорит мне Юрок, — разбухла, до нее, как до закрытой бочки, не достучишься. Огромная бабец, ты глянь, как ее обнять, ежели влюбишься, тьфу! по частям, разве что?
— Вы уж слишком резки, дядя Юрок, женщина все-таки…
— Да ее дубьем не прошибешь, ничего… ей на пользу, может похудеет чуток.
Centkilograma Tina Usova portas litran botelon-vazon da aŭtuna frago el la ĝardeno. Alruliĝis al ŝi onklo-Jurok:
— Vendu, karulino, glaseton da fragoj?
Tina skuis per la pugo kiel per fojnostako.
— Jen kion elpensis, ruza… Nevenda…
— Donacu priklaĵon, belulino, — insistas Jurok.
Tina flankenkurbiĝis, insultas Jurok'on:
— For, maljuna kreno, nevenda…
— Ni interŝanĝu, — ne retiriĝas Jurok, — Mi al vi semojn de la cepo el Tutunia Ekspozicio — vi al mi kvinon da subtasetoj de fragoj, ĉu?
— Ne-ne, nevenda-a!
— Nu portu, portaĉu, nur ne krevu, sako, per stulto remburita.
Tina enrulis sian gigantan ventron en la peronon, kaj sub ŝi fleksiĝis plankaj bretoj.
— Jen negoculino, — diris al mi Jurok, — disŝvebis, ne reagas al peto, kiel ŝtopita barelo al frapo. Trabo-virinaĉo, rigargu, kiel ŝin brakumi, se iu enamiĝos, kraĉ' al ŝi, neniel ol poparte, ĉu?
— Nu vi jam tro krude, onĉjo Jurok, tamen virino…
— Ja ŝin eĉ kverka klabo ne trabatos, bagatelo, tio al ŝi utilos, eble iomete malgrasiĝos.
