‘отсутствовать’; foraĉeti
‘раскупить’; formanĝi ‘съесть’; forpreni ‘забрать’; Ĉu vere
vi forveturos?Al neniu fordonu ĝin!Ne foriru ankoraǔ!Pri
amikoj oni devas memori ne nur en ilia ĉeesto, sed ankaǔ en
ilia foresto (Fales).
8-12. Местоимение mem употребляется в качестве полуприставки
в значениях «сам» (memstara ‘самостоятельный’, memcelo
‘самоцель’, memlerninto ‘самоучка’) и «себя» (memamo
‘самолюбие’, memreklamo ‘самореклама’, memportreto
‘автопортрет’).
Словоупотребление
8-13. Необходимо чётко различать следующие близкие по форме и
значению слова: Mi legis ĉiun libron (каждую книгу), ĉiujn
librojn (все книги), ĉion (всё), tutan libron (всю книгу, т. е.
целиком), tutajn librojn (целые книги), ĉiajn librojn (всякие
книги).
8-14. Не следует смешивать mem ‘сам’ с похожим русским словом
‘самый’ в сочетаниях: ‘самый большой’ la plej granda; тот же
самый‘ la sama; с другой стороны: same (kiel) ’так же,
(как и).
Ekster la urbo
— Aǔskultu, Anatolo, oni povas pensi, ke al vi okazis io
feliĉa.
— Kial vi tiel pensas?
— Ĉar vi estas hodiaǔ tre gaja.
— La gaja vizaĝo ankoraǔ nenion diras. Simple, hieraǔ mi
havis agrablan dumtagan ripozon ekster la urbo.
— Atendu momenton! Ĉu vi iris tien sola?
— Certe ne. Ni estis kvarope: Nina, Andreo, Nikolao kaj mi.
— Rakontu do! Ĉu vi iris piede?
— Ni ne sciis ĉi-foje, kien iri. Fine ni decidis veturi
eksterurben.
— Ĉe kiu oni kunvenis matene?
— Ĉe neniu, sed apud la stacidomo. Mi ĝustatempe venis per
tramo. La forveturonta elektrovagonaro jam staris ĉe la
stacio. Antaǔ ol eltramiĝi, mi komencis ĉirkaǔrigardi tra
la fenestro, kie estas miaj geamikoj. Sed ĉar mi ne estas tre
atenta, mi ne tuj ekvidis ilin stari inter granda nombro da
homoj. Andreo tenis en la manoj du dikajn sakojn, helpante al
Nina.
— Ĉu ankaǔ vi mem portis sakon?
— Ne, mi havis nuran saketon kun pano por ĉiuj kaj aldone
pilkon.
— Ĉu vi veturis malproksimen?
— Sufiĉe malproksimen. Elirinte el la vagonaro, ni ekiris tra
la arbaro. Altaj verdantaj arboj nin ĉirkaǔis, la aero estis
tre agrabla.
— Jes, estas bone liberiĝi de ĉiutagaj devoj por kelka tempo,
memori nek pri la baldaǔa labortago, nek pri ĉiamaj hejmaj
aferoj.
— Ni ludis pilkon, interparolis, poste ni eksidis sur la teron
kaj kantis novajn Esperantajn kantojn. Kiam ekvesperiĝis, ni
envagoniĝis kaj ekveturis hejmen.
— Do la eksterurbiĝo plaĉis al vi, ĉu ne?
— Jes, ege plaĉis. Vi ĝuste diris: hodiaǔ mi estas feliĉa.
Oni devas ne nur bone labori, sed ankaǔ bone ripozi.
